Όταν ήμουν προπτυχιακή φοιτήτρια εδούλευα σε ένα cafe για να φκάλλω το χαρτζιλίκι μου. Χώρος λλίο γέριμος, οι ιδιοκτήτες γ@μησέ τα (όχι με την καλή έννοια), κοινωνικές ασφαλίσεις ίνταμπου-εν-τούτο, τιπς λιγοστά, αλλά άτε, ήταν κοντά τζαι επερνούσαμε καλά μεταξύ μας το προσωπικό.
Στην κουζίνα του cafe εδούλευκε -μεταξύ άλλων- τζαι ένα παιδί που Μπαγκλαντές. Κλασσικά ήταν γραμμένος φοιτητής σε ένα ψωροκολλέγιο, ενώ στην πραγματικότητα εδούλευκε παράνομα. Τζαι κλασσικά οι εργοδότες του ήταν Κυπραίοι. Ο Αλ. έκαμνε θκυό δουλειές. Το πρωί επήαιννε με τον ένα του μάστρο στη Σκάλα τζαι εδούλευκε χτιστιτζιή ως το απόγευμα, έρκετουν Λευκωσία, έκαμνε ένα μπάνιο τζαι έρκετουν στο cafe όπου εδούλευκε στην κουζίνα ως τες 12-1.
Όταν επήαμε με την Τόντα να πιάσουμε δουλειά εμείς τζιαμέ, εμιλούσαμεν του τζαι εχαιρετούσαμεν τον, ως άθρωπος τζαι τζείνος που ήταν. Επειδή τούτο ήταν σε αντίθεση με ό,τι εσυνήθισε, αγαπούσε μας πολλά. Εχαίρετουν πάρα πολλά κάθε φορά που μας εθωρούσε τζαι όποτε είχαμε ώρα εκουβεντιάζαμε τζαι λλίο. Για τα κάσθια που του εκάμναν, για τα λεφτά που του εχρωστούσαν, για δικά μας θέματα, κλπ. Σε κάποιες φάσεις εγίνετουν λλίο πρίχτης, αλλά εντάξει, εν ήταν πάντα έτσι.
Ένα καιρό τούτος ήθελε να μείνει Κύπρο, να πιάσει υπηκοότητα. Τζαι επαρακαλούσε με να μου δώκει 5000 λίρες να τον παντρευτώ με πολιτικό γάμο, να περάσει ο καιρός που απαιτείται τζαι να χωρίσουμε. "No sex, no live together no nothing, re" Τα επιχειρήματα του είχαν βάση: γιατί να δώκει τα λεφτά σε κάποια άλλη; Να τα δώκει σ'εμένα τζαι θα μπορούσα να αγοράσω τζαι ένα αυτοκίνητο που επρομοτάραν στο cafe εκείνο τον καιρό. Είπα του "σόρυ ρε" τζαι απέκλεισα το.
Έτσι για τα πρακτικά, τα λεφτά έδωκεν τα μιας που Ανατολική Ευρώπη, η οποία ήθελε να της νοικιάζει έξτρα διαμέρισμα για να ζιει με το κοπελλούι τις. Εννοείται ότι έφυε τζαι μην την είδατε τζαι έμεινε τζαι ο καημένος ο Αλ. κώλος τίτσιρος.
Έκτοτε όμως νομίζω η καρδιά του was set on me. Γι' αυτό τζαι εζήλευκε τζαι εshαίρετουν μαζί κάθε φορά που του εγνώριζα μια καινούρια μου σχέση (ήταν ένας καιρός που οι σχέσεις μου εν εκρατούσαν πάνω που 1-1μιση μήνα, don't ask). Τζαι γι'αυτό όμως επεριποιήτουν με πολλά. Μάλιστα μια φορά έφερε μου 2 μπλούζες για τον παπά μου ή και τα αδέρφια μου. Είχεν του τες στείλει ο αδερφός του που είχε επιχείρηση αλλά ήταν πολλά μεγάλες του. Τζαι αντί να τες δώκει σε κανένα φίλο του έδωκε μου τες εμένα. Επίσης θυμούμαι πόση χαρά έκαμε που του είπα πώς να ξιλαθκιάζει τες φανέλλες του. Γιατί εν ήξερε πώς τζαι κάθε φορά που τες ελάθκιαζε, επέτασσεν τες!
Τούτος, ειδικά τους τελευταίους μήνες που είχαμε επαφή πάντα με το καλημέρα ερωτούσε με "re mama, papa, kala?" "Καλά ρε", ελαλούσα του, έπιανα δίσκο τζαι έφευκα. Μια μέρα εδεήθηκα τζαι'γώ να τον ρωτήσω "i diki sou mama, o papas, kala?" τζαι έπαθα ένα μίνι σοκ όταν μου είπε ότι οι δικοί του επεθάναν. Γιατί τόσο καιρό ήμασταν φίλοι τζαι εν είχα ιδέα. Ήξερα για τα αδέρφια του, αλλά εν είχα ρωτήσει ποτέ για τους δικούς του. "Really re?? I'm sorry, I didn't know". Το τραγικό ήταν που μου είπε την ιστορία τους:
Πριν από κάτι χρόνια εδούλευκε τούτος στο Dubai, στες οικοδομές. Μια μέρα είχε ένα ατύχημα στη δουλειά τζαι επήραν τον νοσοκομείο. Κάποιος έπιασε τους γονείς του τζαι είτε είπεν τους ή εκαταλάβαν ότι ο Αλ. είχε πεθάνει. Που το μαράζι της επέθανε η μάμα του τζαι ύστερα που λλίες μέρες έγειρε τζαι ο παπάς του.
Πραγματικά εσυγκλονίστηκα, εν μια που τες πιο τραγικές ιστορίες που άκουσα ποτέ μου.
Λλίο πριν να φύω για Αγγλία, εμπούκαρε στο cafe η Αστυνομία τζαι εσυνέλαβεν τον κ έκατσε ένα προστιματούι στον ιδιοκτήτη. Την τελευταία φορά που τον είδα εβρεθήκαμε για λλίο κοντά στο σπίτι του για να ποshαιρετιστούμε. Ήταν να πάει τζαι ο ίδιος πίσω στην Μπαγκλαντές για να παντρευτεί μιαν κορού που του επροξενέψαν. Έφερε μου τζαι νερό τζαι χυμό, για τζείνον τίποτε. Είπε μου για σημεία τζαι τέρατα που εγινίσκουνταν στο cafe τζαι που -τιμή του- εν τα είπεν πούποτε. Είπε μου ότι έκατσε τζαι λλίες μέρες στο κελλί. Είπε μου ότι παρόλα αυτά, ο γάδαρος ο ιδιοκτήτης του cafe εν του έδωκε ποτέ τες 600 λίρες που του εχρωστούσε δεδουλευμένα. Τζαι τούτον εν τον έκοφτε, εν τα εχρειάζετουν άμεσα τζαι εν εμπορούσε να μπει στον -ψυχολογικό- κόπο να τα ζητήσει. Ήταν πολλά πικραμμένος, αλλά το χαμόγελο εν έλειπε που το πρόσωπο του. Ελπίζω να είναι καλά, ο φίλος μου ο Αλ. Μοχάμεντ.
