Ήταν η πρώτη νύχτα που ανάψαμε το κλιματιστικό. Εξύπνησα που την πυρά η ώρα 6:15, ήπια λλίο νερό τζαι εξαναποτζοιμήθηκα ως τες 8:30. Η μάνα μου ήταν στην κουζίνα. Ερώτησα την κάπως τσαντισμένη γιατί εν έχουμε ρεύμα. Σχεδόν κλάμοντας είπε μου:
-Κόρη μου, μα εν άκουσες ίνταμπου εγίνηκε; Εγίνη μεγάλο κακό. Εγίνην έκρηξη στη ναυτική βάση στο Ζύγι, επεθάναν πλάσματα.[...] Τζαι εφοήθηκα για τον αρφό σου, γιατί κουβαλούν πυρομαχικά... Αλλά επιάσαμεν τον τηλέφωνο τζαι εν εντάξει τζείνος...
Έχει που τζείνη την μέρα που στοιshειώνουμαι. Σκέφτουμαι συνέχεια τα πλάσματα που τόσο άδικα εκατακρεουργηθήκαν εξαιτίας της αμέλειας τζαι της ανευθυνότητας κάποιων που ενομίσαν ότι εκρατούσαν τον θεό που τα αρχίδια, σκέφτουμαι τα πλάσματα στα γύρω χωρκά τζαι στον αυτοκινητόδρομο που τους ήρτε ο ουρανός σφοντύλι τζαι σκέφτουμαι συνέχεια τζαι τζείνους που εμείναν πίσω τζαι που προσπαθούν να συνάξουν τα κομμάθκια τους.
Σκέφτουμαι τζείνο τον καημένο τον Διοικητή του Ναυτικού που εθώρεν τον Χάρο να κοντεύκει και δει την τελευταία εφτομάν τζαι κανένας εν τον άκουε. Τζαι εσκοτείνιασε ο άνθρωπος. Σκέφτουμαι τζείνο το γιο του που έφκηκε το μεσημέρι της Δευτέρας στο ΡΙΚ τζαι εμίλαν λες τζαι εν είχε χάσει τον πατέρα του λλίες ώρες πριν τζαι εθαύμασα την κράση του. Σκέφτουμαι τζαι την γεναίκα του, που έχει μεγαλύτερα αρχίδια από ότι έχουν ούλλοι οι κυβερνώντες μαζί.
Σκέφτουμαι τζείνους τους καημένους τους δίδυμους, που ήταν σαν τα κρύα τα νερά τζαι που εκάτσαν τζιαμέ με τον διοικητή τους ως την τελευταία (τους) ώρα. Εθκιάβαζα στην Καθημερινή τη συνέντευξη της μάνας τους (άλλη μια μάνα με αρχίδια) τζαι έδειχνεν τα παντελόνια τους τα κρουσμένα που τες πυρκαγιές που είχαν ανάψει πριν 2! εφτομάδες.
Σκέφτουμαι τη μάνα του μιτσή που εχάθηκε τελευταίος, του Χαραλάμπους, που εν εμπορούσε να αναγνωρίσει ούτε τον ίδιο της τον γιο γιατί "η κκελλέ του εγίνην όπως τη μάππα, εν ξεχωρίζει τίποτε", όπως έμαθα που άτομο που δουλεύκει μες στο νοσοκομείο. Τζαι επασκίσαν οι του Νευρολογικού Ινστιτούτου για να κάμουν ταυτοποίηση με DNA. Τζαι σκέφτουμαι τζαι ποθαυμάζω πραγματικά τα αρχίδια της οικογένειας που αποφάσισε να δωρίσει τα όργανα του καημένου του μωρού της για να βοηθηθούν άλλοι.
Σκέφτουμαι τη γυναίκα του ενός που τους αδικοχαμένους που εγκυμονεί το παιδί τους. Με τι ψυshή να το φέρει στον κόσμο;
Σκέφτουμαι τη γνωστή μου που είδα στην κηδεία του ενός πυροσβέστη τζαι εκατάλαβα ότι ήταν δικός της τζαι την οποία είδα στη διαδήλωση την Παρασκευή. Εφώναζε τζαι ωρύετουν κλάμοντας.
"Θκυό μέτρα παλλικάρι τζαι επαραδώσαν μας ένα shέρι."
Τούτη η κουβέντα εν θα φύει ποττέ που το νου μου.
Εν αβάσταχτος ο πόνος του κόσμου.
Τζαι ασήκωτες οι ευθύνες.
-Κόρη μου, μα εν άκουσες ίνταμπου εγίνηκε; Εγίνη μεγάλο κακό. Εγίνην έκρηξη στη ναυτική βάση στο Ζύγι, επεθάναν πλάσματα.[...] Τζαι εφοήθηκα για τον αρφό σου, γιατί κουβαλούν πυρομαχικά... Αλλά επιάσαμεν τον τηλέφωνο τζαι εν εντάξει τζείνος...
Έχει που τζείνη την μέρα που στοιshειώνουμαι. Σκέφτουμαι συνέχεια τα πλάσματα που τόσο άδικα εκατακρεουργηθήκαν εξαιτίας της αμέλειας τζαι της ανευθυνότητας κάποιων που ενομίσαν ότι εκρατούσαν τον θεό που τα αρχίδια, σκέφτουμαι τα πλάσματα στα γύρω χωρκά τζαι στον αυτοκινητόδρομο που τους ήρτε ο ουρανός σφοντύλι τζαι σκέφτουμαι συνέχεια τζαι τζείνους που εμείναν πίσω τζαι που προσπαθούν να συνάξουν τα κομμάθκια τους.
Σκέφτουμαι τζείνο τον καημένο τον Διοικητή του Ναυτικού που εθώρεν τον Χάρο να κοντεύκει και δει την τελευταία εφτομάν τζαι κανένας εν τον άκουε. Τζαι εσκοτείνιασε ο άνθρωπος. Σκέφτουμαι τζείνο το γιο του που έφκηκε το μεσημέρι της Δευτέρας στο ΡΙΚ τζαι εμίλαν λες τζαι εν είχε χάσει τον πατέρα του λλίες ώρες πριν τζαι εθαύμασα την κράση του. Σκέφτουμαι τζαι την γεναίκα του, που έχει μεγαλύτερα αρχίδια από ότι έχουν ούλλοι οι κυβερνώντες μαζί.
Σκέφτουμαι τζείνους τους καημένους τους δίδυμους, που ήταν σαν τα κρύα τα νερά τζαι που εκάτσαν τζιαμέ με τον διοικητή τους ως την τελευταία (τους) ώρα. Εθκιάβαζα στην Καθημερινή τη συνέντευξη της μάνας τους (άλλη μια μάνα με αρχίδια) τζαι έδειχνεν τα παντελόνια τους τα κρουσμένα που τες πυρκαγιές που είχαν ανάψει πριν 2! εφτομάδες.
Σκέφτουμαι τη μάνα του μιτσή που εχάθηκε τελευταίος, του Χαραλάμπους, που εν εμπορούσε να αναγνωρίσει ούτε τον ίδιο της τον γιο γιατί "η κκελλέ του εγίνην όπως τη μάππα, εν ξεχωρίζει τίποτε", όπως έμαθα που άτομο που δουλεύκει μες στο νοσοκομείο. Τζαι επασκίσαν οι του Νευρολογικού Ινστιτούτου για να κάμουν ταυτοποίηση με DNA. Τζαι σκέφτουμαι τζαι ποθαυμάζω πραγματικά τα αρχίδια της οικογένειας που αποφάσισε να δωρίσει τα όργανα του καημένου του μωρού της για να βοηθηθούν άλλοι.
Σκέφτουμαι τη γυναίκα του ενός που τους αδικοχαμένους που εγκυμονεί το παιδί τους. Με τι ψυshή να το φέρει στον κόσμο;
Σκέφτουμαι τη γνωστή μου που είδα στην κηδεία του ενός πυροσβέστη τζαι εκατάλαβα ότι ήταν δικός της τζαι την οποία είδα στη διαδήλωση την Παρασκευή. Εφώναζε τζαι ωρύετουν κλάμοντας.
"Θκυό μέτρα παλλικάρι τζαι επαραδώσαν μας ένα shέρι."
Τούτη η κουβέντα εν θα φύει ποττέ που το νου μου.
Εν αβάσταχτος ο πόνος του κόσμου.
Τζαι ασήκωτες οι ευθύνες.
Τακτοποιήθηκε πρόχειρα στις κατηγορίες
Επικαιρότητα,
Και με πιάνει ένας pellarus...
12
τσιουτσίσαν
|
