Εσύ σε ποια ενεργειακή (σ)κατάσταση βρίσκεσαι;

Έλαβα μια πρόσκληση από την Ασυγχώρητη για να γράψω κι εγώ μια μικρή ιστορία με τις λέξεις τρένο, επιβάτης, εισητήριο, δρόμος, πόνος.

Δε θα γράψω μια ιστορία ό,τι να'ναι.. Θα γράψω μια πραγματική ιστορία.


Πλησίαζαν που λέτε εκλογές στο μπανανονησάκι μας. Και, όπως όλοι οι φοιτητές, το βρήκα και σαν μια ευκαιρία να 'πεταχτώ' μέχρι τη μητέρα-πατρίδα (και να κάμω έκπληξη του Μωρού φυσικά :p). Έλα όμως που μεταξύ 1ης και 2ης Κυριακής επαρέδιδα όχι μία, αλλά ΔΥΟ εργασίες; Τελοσπάντων παρέδωσα την 1η (και ΒΑΡΒΑΤΗ εργασία) την Τρίτη μεταξύ των Κυριακών των εκλογών και κανονικά παρέδιδα και τη 2η την Παρασκευή. Αφού με ειδοποίησαν όμως την Τετάρτη τη νύχτα ότι θα έφευγα την Παρασκευή το πρωί, έμεινα πίντα εκείνο το βράδυ και επόσπασα και τη 2η εργασία, για να την παραδώσω την Πέμπτη.

Ξυπνούν οι συγκάτοικοι την Πέμπτη το πρωί και με βρίσκουν στην πρίζα λόγω πίντας, κοιτάζουν και τα email τους και βρίσκουν email από τον καθηγητή ότι μας έδινε παράταση μιας βδομάδας. Τ'αντερούδι μου.. Όπως και να'χει, αφού την ετέλειωσα, επαρέδωσα.

Στο θέμα μας. Για να φύγω την Παρασκευή η ώρα 10 το πρωί που το Gatwick, έπρεπε να πιάσω τρένο που την πόλη μου η ώρα 6 το πρωί, να αλλάξω 2 φορές για να φτάσω αεροδρόμιο στις 8 για το check-in. Μα πού να ξυπνήσω που ήμουν πιντωμένη τόσες μέρες; Ένας αγαπημένος φίλος, βρυκόλακας στην προηγούμενη ζωή, ανάλαβε να με ξυπνήσει όταν θα πήγαινε ο ίδιος για ύπνο. Εξύπνησε με, να'ν καλά, η ώρα 4:30, έπιασα τα ππουρτού μου τζαι ούλλο χαρά επήα στη στάση του λεωφορείου ένα τέταρτο πριν την ώρα μου. Ήρτε το λεωφορειούδιν στην ώρα του, 5:40 (νομίζω), εφκήκα πάνω και ήμουν μόνη μου με τους αρκάτες που επηαίνναν τα πλάσματα στη δουλειά τους. Ο σταθμός του τρένου ήταν 10 λεπτά δρόμος..

Σε κάποια φάση, κάποιος που τους αρκάτες επάτησε το κουμπούδιν για να κατεβεί, τζαι ξιλοησμένη εγώ, λες τζαι δεν επήα ποττττέ ξανά στο σταθμό του τρένου, έπιασα τη βαλιτσάρα μου και εκατέβηκα μαζί του, γιατί είδα την ότι ήταν η στάση μου! Εθωρούσαν με περίεργα οι υπόλοιποι, γιατί ήταν και βιομηχανική η περιοχή..

Ανταν τζαι κατεβαίνω τζαι συνειδητοποιώ τι έκαμα, τζαι έβλεπα το λεωφορείο να απομακρύνεται, έθελα να αρκέψω να κλαίω. Επεριορίστηκα στο να αυτοξιτιμάζουμαι τελικά, άρπαξα την 20κιλη βαλιτσάρα μου (έπαιρνα πράματα να αφήκω Κύπρο) τζαι άρκεψα να βουρώ. Ο δρόμος ανηφορικός τζαι ατέλειωτος. Να βλέπω το ρολόι μου να κοντεύκει 6 παρά 10 τζαι να βουρώ, να βουρώ τζαι να κωλοσύρνω τη βαλιτσάρα μου τζαι να μεν είμαι ούτε σίουρη για το δρόμο. Σε κάποια φάση έκοψα έναν με το ποδήλατο που μου εξήγησε πώς να πάω στο σταθμό (πρέπει να νόμιζε ότι ήμουν πελλή), εξεκίνησα τζαι εβούρουν χειρότερο ανήφορο, αππήησα τζαι που ένα σιμιντίρι (με τη βαλίτσα ναι) τζαι βρέθουμαι στο πάρκιν του σταθμού! Θωρώ τζαι το ρολόι μου, 6 παρά 5! Ανακουφισμένη πλέον, γιατί είχα κόψει το εισητήριο που την προηγούμενη, μπαίνω στο σταθμό και στέκομαι στη σειρά για να πιάσω ΝΕΡΟ, γιατί που το βούρος τζαι το κωλόσυρμα εκάγιασα. Ήμουν η τελευταία στη γραμμή, ακούω όταν ήρτε η σειρά μου την ανακοίνωση της άφιξης του τρένου, τζαι μέχρι να μου δώκει η φιλενάδα τα ρέστα τζαι να βουρήσω, βλέπω τες πόρτες του τρένου να κλείουν μπροστά μου...

Έπιαεν με ένα σφίξιμο στην καρδία,
εθώρουν το τρένο να φέφκει τζαι μονομιάς ελούθηκα τα κλάματα. Πάω μέσα τζαι προσπαθώ να ρωτήσω ψύχραιμα μεν αλλά κλαμένη δε την υπάλληλο, ποιο εν το επόμενο τρένο για το Gatwick. Είπε μου για ένα ύστερα που 45', θα έπρεπε να αλλάξω 3 φορές και θα έφτανα 9:20. Ευχαρίστησα την σφογγώντας τες μύξες μου τζαι τα δάκρυα μου που ετρέχαν ακατάσχετα, τζαι έκατσα σε ένα παγκάκι του σταθμού τζαι εσυνέχισα να κλαίω απαρηγόρητα.

Ύστερα που κανένα εφτάλεπτο πλαντάγματος, ήρτε ένας άλλος κύριος του σταθμού τζαι είπε μου "Men klaieis love. Hvramen sou allon trenon, fefkei se ena karton tzai ftanei eis sto Gatwick i wra 9. En na prepei na change 3 fores. Don't worry, you'll proftaseis!"
Είπα του, "Thank you sir, you're very kind" τζαι εσφόντζησα τες μύξες μου.

Έφτασε το τρένο, επιβιβάστηκα έγκαιρα τούντη φορά, ανεβοκατέβαινα πας σε τρένα και σκάλες τραβολοώντας την τεραστίων διαστάσεων βαλίτσα μου και στην τελευταία μου αλλαγή είδε με έτσι γέριμη ένας άλλος επιβάτης, τζαι επροσφέρτηκε να μου κατεβάσει τη βαλίτσα που το τρένο, αλλά είπα του "thank you, that's very kind of you, but eshei 3 wres pou tin kouvalw, I think I can handle it" τζαι επροσπάθησα να του χαμογελάσω.

Για να μεν σας τα πολυλογώ άλλο, έφτασα στο Gatwick μόνο για να μου πουν ότι εν είχε πτήσεις εκείνη τη μέρα η συγκεκριμένη aeroporiki etairia που τζείνο το αεροδρόμιο και ότι η μόνη πτήση για Κύπρο ήταν η ώρα 9 τη νύχτα που κάτι άσχετες αερογραμμές. Εννοείται εξανάπιαεν με το κλάμα τζαι έσπασα τα τηλέφωνα Κύπρο για να φκάλω μια άκρη. Τζαι μετά που έχασα 5 χρόνια που τη ζωή μου, ανακάλυψα ότι η φιλενάδα που μου έκαμε την κράτηση εσυγχέστηκε τζαι είπε μου ότι η πτήση ήταν πρωί, αντί για νυχτα που ήταν. Άρα επέτουν 10 τη νύχτα.. Άφηκα τη βαλιτσούδαν μου στο Gatwick, έπιασα τη φιλενάδα μου την καλή που ήταν στα Λάνταν τζαι είπα της "έκαμνες τίποτε σήμερα; Γιατί έρκουμαι :p". Επέρασα τη μέρα μου ψεφκιάζοντας κατά κόρον το Μωρό, γιατί υποτίθεται ήταν να του κάμω εκπληξη, ελύσαν τα ποούδια μου γιατί εφορούσα καινούρια snickers και μέχρι το τέλος της ημέρας εκούτσεφκα, τζαι επήα στην ώρα μου μετά, έκαμα το check-in και δεν έπνασα παρά μόνο όταν απογειωθήκαμε.

Στο αεροπλάνο έπιασε με δύσπνοια σε σημείο που ήμουν έτοιμη να φωνάξω της αεροσυνοδού (πρώτη φορά το επάθαινα). Μετά όταν κατέβαινα που το αεροπλάνο έπιασε με το Μωρό τηλέφωνο τζαι ελάλουν του ότι τζείνη την ώρα εστραφήκαμε που την έξοδο με τη Φιλενάδα και ταυτόχρονα ένευκα της αεροσυνοδού να μεν μου πει "καληνύχτα, ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας".

Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν που έπιασα το αυτοκίνητο μου να πάω να έβρω το Μωρό να του κάμω την ευλοημένη την έκπληξη πριν να φύει να πάει στα βουνά τζαι να τον βουρώ τζειπάνω (απόφαση που επήρε την προηγούμενη μέρα), και το αυτοκίνητο μου ΕΧΑΛΑΣΕ 5 χιλιόμετρα απόσταση που το σπίτι μου. Εννοείται επήρεν με τζαι εσήκωσεν με, επήα σπίτι έπιασα άλλο αυτοκίνητο τζαι επήα τζαι έκαμα του την έκπληξη. Τζαι έκαμε ένα κάρτον να καταλάβει τι εγίνετουν. ♥

Και τη νύχτα που εφκήκαμε σε γνωστό κλασάτο μαγαζί της Λευκωσίας (που ανακάλυψα ότι είχε μακρινός συγγενείς και επήαμε να του πάρω κάτι πράματα που του εστέλναν οι δικοί του που Αγγλία), έσυρα με την τσάντα μου 1 ποτήρι, εκείνο έπεσε πας το άλλο κι εκείνο πας στο άλλο, έκαμα και τα 6 ποτήρκα λουβίθκια, εγυρίσαν ούλλοι τζαι εθωρούσαν τζαι επεριορίστηκα να πω του συγγενή (που εκείνη τη νύχτα εγνώριζα):

"I'm really sorry, it's been a bad day".