Εσύ σε ποια ενεργειακή (σ)κατάσταση βρίσκεσαι;

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

(συγκεντρώθου κόρη μου)

Α, ναι.

Πρωί Κυριακής, καθόμασταν με την Τόντα στον καναπέ μετά από το πρόγευμα. Η Τόντα κάτω από ένα κουίλτ και μια κουβέρτα, εγώ με το τιραντάκι. Χεχ.

Αποφασίζω επιτέλους να ταράξω τον κώλο μου και να ετοιμαστώ να πάω στο μεσημεριανό τραπέζι. Καθώς εφάρμοζα το concealer μου (πώς αλλιώς να καλύψουμε τον μαύρο κύκλο), φωνάζει η Τόντα "χτυπά η πόρτα".

Δεν ήταν το κουδούνι, κάποιος actually εχτυπούσε την πόρτα.

Ποιος να είναι τέτοια μέρα, τέτοια ώρα; Και γιατί να μη χτυπά το κουδούνι;

Κοιτάζω από το ματάκι, αν και η μέρα μουντή και ο προθάλαμος σκοτεινός, το φως δεν ήταν αναμμένο. Και από φιγούρα ξεχώριζα κάτι petite. 

Η Τόντα: "ρώτα ποιος είναι."

Ανοίγω την πόρτα, με το concealer στο χέρι και λίγο στο μάτι, για να αντικρύσω ένα μικρό ξανθό, μάλλον μη Κύπριο, γύρω στα δέκα.

"Να τα πούμε, να τα πούμε;"

"Να τα πεις, καλό!" :)

".... Εεεεε, εεεμ, εεεεε... Εξέχασα, συγγνώμη. ... Εεεε, εμμμ. Συγγνώμη, συγγνώμη."

Ελυπήθηκα τον πολλά γιατί αντράπηκε :)

"Εεε, (ξεφύσημα, πισωπάτημα), εεε συγγνώμη.."

Πάω να πιάσω ψιλά, του λέει η Τόντα με τον ήπιο επιβλητικό τόνο της φωνής της, όντας ενεργή παιδαγωγός:

"Σκέψου λίγο και θα τα θυμηθείς."

Μέχρι να πάω στην πόρτα, ο μιτσής εθυμήθηκε τα κάλαντα και άρχισε να μας τα ψάλλει.

Χαζοχαρούμενη άκουα, ακόμα με το concealer αλλά και τα ψιλά στο χέρι.

Σε κάποια φάση εσαντανώθηκε πάλε τζαι εξίασε πώς εξεκινούσε μια ενδιάμεση στροφή. Ήβρα τον πολλά χαριτωμένο. 

Όταν ετέλειωσε είπε μας "και καλά Χριστούγεννα!", έβαλα του τρία ευρωπουλάκια στο χέρι και είδα μια λάμψη στα μάτια του και ένα ενθουσιασμό που εδυσκολεύτηκε να τον κρύψει.

Κλείνοντας την πόρτα, εφυρτήκαμε με την Τόντα τζαι ελυπηθήκαμεν τον που ένιωσε τόσο αμήχανα.

"Πάντως έδωκε πας τες περιπτώσεις, για να ξιάσει τα λόγια του!" είπα της Τόντας τζαι εξαναφυρτήκαμε :)