Η Ελευθερία στα Ιστομαγειρέματα μάς έχει προσκαλέσει σε παιχνίδι, ζητώντας μας να πούμε 5 θετικά και 5 αρνητικά του μπλόγκινγ.
Η επαφή με φρέσκες ιδέες.
Η ανακάλυψη ότι μοιραζόμαστε τους ίδιους προβληματισμούς
Οι πικάντικοι σχολιασμοί των τεκτενόμενων, αλλά και οι εικασίες για το παραπρόγραμμα, τα μικρά γράμματα.
Οι γνωριμίες με αξιόλογα άτομα (μεν παίρνετε πάνω σας :Ρ)
Η αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους μπλόγκερς και τα αποτελέσματα που μπορεί αυτό να έχει, π.χ. πώς κινητοποιήθηκε η μπλογκόσφαιρα για τη Μαρία Δημητρίου (βλέπε Neerie, Invictus, κ.ά.).
Η συνειδητοποίηση ότι ακόμα και αν πολλοί μοιραζόμαστε τους ίδιους προβληματισμούς, συνήθως τίποτα δεν αλλάζει.
Οι περιορισμοί που μπορεί κανείς να νιώθει στην έκφραση όταν η ταυτότητα του είναι γνωστή σε άτομα που διαβάζουν το μπλογκ.
Το απλό μαθηματικό γεγονός εάν θέλεις να παρακολουθείς πολλά μπλογκς, χρειάζεται να αφιερώνεις καθημερινά ένα σεβαστό -για τους γρήγορους ρυθμούς του σήμερα- ποσοστό χρόνου.
Το συναίσθημα όταν λιγοστεύει η έμπνευση.
Το συναίσθημα όταν ο χρόνος που έχει κανείς στη διάθεση του για να γράψει σκοτώνει την έμπνευση.
Sike, Eolica, Μισιαρέ, Ασυγχώρητη, Ρίτσα, Μαρλέν, Postbabylon, Αχάπαρη, Invictus, Neerie, Ψαροκόκαλο, Kalioush, Moonlight, Ουφ, Rain Tears, Κκουλά, Φιρφιρή, ΣΚόντε, Terra Incognita (πού εχάθηκες), και όλοι οι υπόλοιποι the ball is in your court now!
Πιστεύω ότι το μουστάκι εν το πιο αντισεξουαλικό, λιμπιντοκτόνο πράμα που υπήρξε ποτέ, εκτός που τα βρωμερά πόθκια. Το μουστάκι θυμίζει μου τον θείο μου τον Κόκο (αμετανόητος μουστακαλλής), τον τζύρη μου στες ορέξεις του (call me a farmer), τον παππού τον Μούζουρο (βασιλική μουστάκα) τζαι τα διπλοκάμπινα (όσο στερεοτυπικό κι αν ακούεται τούτο). Είναι ένα στυλιστικό βίτσιο που δεν εσυμπάθησα ποτέ μου και δει όταν κατά καιρούς έτυχε να ανταλλάξω φίλουρους (σταυρωτούς πάντα) με μουστακαλλήδες.
Πριν 1-2 χρόνια κάπου είχα διαβάσει ότι το μουστάκι θα επανέλθει στη μόδα. Και είπα pffff, ΥΕΑΗ RIGHT. Ας πούμε, εφαντάστηκες τον κούκλο που είδες στο κλαπ με τον μούστακον; ΤHINK NOT. (σόρυ για την νοητική εικόνα α;) Ευτυχώς, προς μεγάλη μου ανακούφιση, εκτός που κάτι fashionistas τζαι λίγες κοπέλλες που εξιάσαν τη φάτσα της αισθητικού τους δεν έχω δει μουστάκια να κυκλοφορούν.
ΟΜΩΣ, άμα δούμε το δίκιο οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε. Ο Das Fork ισχυρίζεται ότι τα μουστάκια κάνουν τη διαφορά.
Σας παραθέτω 2 από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί, τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε εδώ.
Geriatric Vs Genius
queen Vs Queen
(αγαπημένε Freddy...)
Therefore, I hate to admit it but he does have a point!
Παλαιότερα είχα επιχειρήσει να έβρω στο ίττερνε πληροφορίες (συγκεκριμένα έψαχνα την επιστημονική ονομασία) για το φκιούλι, ένα αρωματικό φυτό που έχει η μάνα μου στην αυλή της τζαι κόφκει φύλλα για να αρωματίσει τα σιρόπια της τζαι τα γλυκά της. Απογοητεύτηκα γιατί εν ήβρα τίποτε. Απολύτως όμως. Εσκέφτηκα να ρωτήσω τίποτε τον Ασέρα που εν μάνα πας τούτα, αλλά ύστερα -surprise, surprise- εξίασα.
Σήμερα ενεκάτωνα ένα περιοδικό μαγειρικής που τη συλλογή μου (ακατάχνωτα, γίνεται να παστύνουμε;) τζαι είχε ένα αφιέρωμα στο κυδώνι. Όλως περιέργως -γιατί εν μου αρέσκει ιδιαίτερα- εδιάβασα λίγο το κομμάτι εκείνο, ίσως επειδή μου ετράβησε την προσοχή η φωτογραφία του κυδωνόπαστου - κάμνει το πολλά η πεθερά μου. (there, I said that too. happy now?) Τζαι έκπληκτη διαβάζω ότι στο γλυκό κυδώνι πάει πολλά το "κιούλι" ή αρμπαρόριζα.
Τζείνο ήταν. Ήβρα το. Μετά που ένα γουγλάρισμα ήβρα τα ούλλα. Πού να ήξερα ότι μόνο ο δικός μου κύκλος λαλεί το "φκιούλι"; Ήβρα ότι ανήκει στην οικογένεια των γερανίων (πράμα που φαίνεται), ότι λέγεται και πελαργόνιο και πως η επιστημονική του ονομασία είναι Geranium ή Pelargonium roseum. Έμαθα επίσης ότι προλαμβάνει τη ναυτία του ταξιδιού, πληροφορία ιδιαίτερα χρήσιμη για την κατάσταση μου :S (πηγές: εδώ, εδώ κι εδώ).
Τζείνο που εν βρίσκεις με τίποτε στο ίττερνε εν μια περιγραφή που να συλλαμβάνει την απίστευτη μυρωθκιάν του.
Για τους νεότερους μπλόγκερς να αναφέρω ότι το παπουτσόσυκον είναι ένα συμπαθέστατο ταλαιπωρημένο παιδί που είχε να διηγηθεί πολλές ιστορίες και περιστατικά καθημερινής τρέλλας. Μιαν καλή ημέρα όμως έκλεισε το μπλογκ του τζαι με γεια σου, με πάπαη. Ούτε πως έχει φαν κλαπ (σάντουιτς).
Ρίτσα, εσύ που είχες παραπάνω σχέσεις μαζί του (από ότι θυμούμαι), ξέρεις τίποτε παραπάνω;
Αγαπημένο παπουτσοσυκούδιν, σου αφιερώνω το παρακάτω:
Χαίρομαι όποτε πάω στο κέντρο κάρτας του Κεντρικού Συνεργατικού Ταμιευτηρίου στη Λευκωσία, διότι οι κοπέλλες που εργάζονται εκεί είναι ευγενέστατες, εξυπηρετικότατες και πάντα χαμογελαστές. Precious
Εστυλλομμάθκιασα τζαι μετά εγέλασα όταν άκουσα μια μαθήτρια του λυκείου σήμερα να λαλεί: "αμάν! Άλλαξα θέση τζαι πάλε ακούω τους (κάτι συμμαθητές της). Εν να τους κάμω ντου α!!"
Εταράξαν πάλε τα νεύρα μου που είδα μες στην Διαγόρου μπροστά που ένα συγκεκριμένο cafe μια μερσεντάρα να είναι παρκαρισμένη πας στο πεζοδρόμιο. Την ίδια μερσεντάρα που θωρώ σε ούλλη τη Λευκωσία να είναι παρκαρισμένη πας στα πεζοδρόμια. Επίσης ενευρίασα που έπιασα η ώρα 2 τζαι εκατάγγειλα τον, αλλά θκυό ώρες μετά η τροχαία δεν είχε συγκινηθεί να πάει να τον γράψει. Εξανακατάγγειλα τον.
Είμαι πολλλλά τυχερή γιατί εστείλαν με σε μεγάλη αντικατάσταση με παράταση ως τα Χριστούγεννα.
Λυπούμαι που οι μισές φίλες μου δεν εδούλεψαν ακόμα σε αντικαταστάσεις, είτε εδουλέψαν το πολύ 10 μέρες.
Προβληματίζουμαι πότε εν να στολίσουμε δέντρο φέτος! Ντεμ ιτ, εν θέλω να στολίσω δέντρο με το μαγιώ :/
Χαίρομαι που οι γονιοί μου διούν με την όρεξη τους που το υστέρημα τους στους εργάτες του παπά μου που έχουν ανάγκη.
Χάρηκα που είδα το 2χρονο μωρό του ενός εργάτη να έχει βγει που το νοσοκομείο τζαι να είναι συνέχεια χαμογελαστό, παρόλο που το προσωπούι του εφούσκωσε πολλά που τες θεραπείες για τη λευχαιμία.
Την Κυριακή που επέρασε επαντρέψαμε τον αδερφό του Μωρού. Οι δουλειές που έπρεπε να γίνουν πριν το μεγάλο γεγονός ήταν αυτές που με κράτησαν μακριά απ' την μπλογκόσφαιρα.
Αν και είχα έβρει γαμοφούστανο 1μιση-2 μήνες πιο πριν, εν τούτοις έβαλε ο Μέρφυ το χεράκι του τζαι ετραβηχτήκαν 2 πούντοι στο θέση του βυζιού το Σάββατο τη νύχτα. Μεν ρωτήσετε πώς τζαι γιατί, ακόμα εν εκατάλαβα. Δεδομένου ότι το φόρεμα ήταν σατέν, εγύρισε μου πικ τάημ τζαι εκλαμουρίστηκα παραπονεμένα ξέρω τζαι'γώ μετά που πόσο καιρό
Καθώς επήαιννα στην κομμώτρια την Κυριακή το πρωί και δεδομένου ότι είχα τσας αργήσει, Κυπραία γαρ, έτρεχα λιγουλλούδι. Εκοίταζα να δω και το ακριβές στρίψιμο για την εκκλησία για να δώσω ακριβείς οδηγίες και τότε είδα ένα ακριβώς τόοοοοσο φωτεινό βιλλούδι να μου νεύκει να πιάσω πάνταν. Τότε ο μπατσάκος μου έδωσε ένα ακριβό πρόστιμο, το πρώτο μου για ταχύτητα. Ακριβώς μετά που μου είπε την ιστορία του γάμου του καθυστερώντας με ακόμα περισσότερο (ΧΑΛΟΓΟΥΥΥ, ΕΒΟΥΡΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΒΙΑΖΟΥΜΟΥΝΝ), ειδοποιήσαν τον να φύει για να πάει στη σκηνή ενός ατυχήματος, κάνοντας με έτσι ακριβώς την τελευταία του κλήση.
Δεδομένου ότι επήαιννε του φορέματος απαρνήθηκα το λάβλη μου σγουρό μαλλί και είπα στην κομμώτρια -στην οποία πρώτη φορά επήαιννα αλλά μου την είχαν καρασυστήσει- ότι δεν ήθελα ένα απλό ίσιωμα, αλλά κάτι λλίο πελλό. Τελικά δεν ήταν κάτι λλίο πελλό. Ήταν κάτι για να πελλάνω λλίο. Ήμουν όπως τον δεινόσαυρο.
Δεν υπήρχε τζείνο το χτένισμα. Φρούτσες, με τες defined τούφες γυρισμένες προς τα μέσα, φουντωτό που πάνω και -ένεκα του μέτριου μεγέθους του μαλλίου μου- ολοστρόγγυλο. Ήταν τέλειο, για μια κυρία 184625 χρονών που πάει σε τσάι κυριών. Πριν να ρωτήσετε, τα τζέρρατα εβλαστήσαν μου που τα νεύρα. Τζαι ναι, επρασίνισα που το κακό μου. Ήμουν όμως τόσο απογοητευμένη που εν εμπορούσα να της πω τίποτε. Επλήρωσα, ευχαρίστησα τζαι έφυα, ΜΕΣ στα νεύρα.
Επήα σπίτι τζαι επάτησα τη χαίτη μου με το σίδερο, ετράβησα την με το πιστολάκι τζαι έβαλα ένα καταραμένο μασιούδες, μπας τζαι σάσει τίποτε. Εσκέφτηκα μέχρι τζαι να τα λούσω. Το μόνο που μου έδινε ελπίδες ήταν ότι λίγο αργότερα είχα ραντεβού για μακιγιάζ σε μια φίλη που είναι μόνο η πιο σούπερ make up artist που ξέρω, αν όχι της Κύπρου. Η συγκεκριμένη έχει κάμει τζαι λλίο hair styling και έλπιζα σε ένα θαύμα. Τελικά, λίγο το πάτημα, λίγο οι μασιούδες και λίγο το θαύμα που λέγαμε, το μαλλί έγινε αρκετά εμφανίσιμο (φυσικά εν είδα ακόμα φωτογραφίες - εκτός που κάποιες μετά που κάμποσο χωρό στες οποίες το μαλλί μου είχε γίνει σαν την άμαξα της Σταχτοπούττας η ώρα 12, κολότζι). Εννοείται ότι όταν επήα στη φίλη μου, πριν το σάσμα και ευτυχώς πριν το μακιγιάζ εξανακλαμουρίστηκα. 2 κλαμουρίσματα σε 2 μέρες, προσωπικό ρεκόρ.
Το μακιγιάζ μου έφκαλλε -ωραία- μάτι και ήταν τελειότατο. Ήταν το μόνο πράγμα για αρκετή ώρα που με έκαμνε να νιώθω σούπερ.
Κατά τά τα άλλα, ο γάμος ήταν πολύ όμορφος, αν και το μωρό του ζευγαριού (3 μηνών) εκαταταλαιπωρήθηκε. Αλλά εν τόσο καλό και ήσυχο μωρό που εν μας εταλαιπώρησε καθόλου. ♥
Στο δε κέντρο, εχορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης τζαι πολλά πελλά, εγελάσαμε πάρα πολλά τζαι γενικά εκαταδιασκεδάσαμεν το. Ακόμα και ο φωτογράφος εδιασκέδαζε και δεν τα επακέταρε στις 12, όπως κάνει συνήθως. Highlight του πασιαμά ήταν κατά την άποψη μου η φάση κατά την οποία μάμα του Μωρού που εχόρευε -μετά κάποιας μικρής κινητικής δυσκολίας, με τα παιθκιά και τα ανήψια της γύρω της, με τον πούρο στο στόμα, την ώρα που έπαιζε το Fabulous της Βίσση.
