Don't you just love it όταν ένα τραγούδι, λίγοι στίχοι, ένα άρωμα, ξυπνούν αναμνήσεις του παρελθόντος που ήταν θαμένες βαθιά, πολύ βαθιά;;
Άκουγα λοιπόν τώρα το UCYvoice (βλέπε UCY Radio live), του οποίου το πρόγραμμα δε με εκφράζει ιδιαίτερα, αλλά ήθελα μια αλλαγή παραστάσεων τελευταία.. Οπότε σε κάποια φάση μπαίνει αυτό το τραγούδι και παθαίνω ένα μίνι shock. Γιατί θυμούμαι ότι μου άρεσε πολύ στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μάλιστα μια συμμαθήτρια μου μού είχε δανείσει το cd της Emilia και το έκανα copy σε κασέτα.. :) Τότε δεν είχα ακόμα αρχίσει να ασχολούμαι με cds, όντας ερωτευμένη φύλαγα το χαρτζιλίκι μου για άλλα πράγματα η βλαμμένη... Αλλά η μουσική ήταν από τότε αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου.
Στο album λοιπόν ήταν και ένα άλλο τραγούδι, με το οποίο πορώθηκα, κανονικά! Ήταν εκείνη η φάση που ακούς ένα τραγούδι άπειρες φορές, μαθαίνεις τους στίχους απ' έξω και το τραγουδάς σε όλες τις φάσεις της ημέρας; Αυτή η φάση! Δε ξέρω, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που -για διάφορους λόγους, μάλλον τεχνολογικούς- πορώθηκα τόσο με τραγούδι (μετά εννοείται ότι ακουλούθησαν κι άλλες, πολλές).
Το ωραίο με αυτές τις αναμνήσεις είναι ότι, αν και τώρα βρίσκεις χαζά ή αφελή εκείνα που τότε θεωρούσες κορυφή, εξακολουθούν να είναι μέρος όλων αυτών που σε διαμόρφωσαν.
Που.χου: Ένιωθα ένα είδος σύνδεσης με τη συμμαθήτρια μου, αν και δεν ήταν του τύπου που (θα) έκανα παρέα, λόγω μουσικής. Συμπέρασμα: Η μουσική ενώνει! (Τώρα φυσικά το ξέρω πολύ καλά)
Που.χου2: Όταν η κοπέλα μου δάνεισε το cd το αντέγραψα αμέσως και της το πήρα πίσω την επομένη. Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη της: "Μα έφερες το μάνι μάνι; Έπρεπε να το αφήσεις καμιά βδομάδα να το ακούσεις." Δεν ήξερα πώς πήγαινε το πράμα, έμαθα.
Που.χου3: Ε, αν μη τι άλλο, εδιεύρυνα τους μουσικούς μου ορίζοντες!
Πιστεύω, λοιπόν, ότι δικαίως το τραγούδι αυτό αξίζει μια θέση στο blogάκι μου, it simply just made my day!
Enjoy!
Άκουγα λοιπόν τώρα το UCYvoice (βλέπε UCY Radio live), του οποίου το πρόγραμμα δε με εκφράζει ιδιαίτερα, αλλά ήθελα μια αλλαγή παραστάσεων τελευταία.. Οπότε σε κάποια φάση μπαίνει αυτό το τραγούδι και παθαίνω ένα μίνι shock. Γιατί θυμούμαι ότι μου άρεσε πολύ στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μάλιστα μια συμμαθήτρια μου μού είχε δανείσει το cd της Emilia και το έκανα copy σε κασέτα.. :) Τότε δεν είχα ακόμα αρχίσει να ασχολούμαι με cds, όντας ερωτευμένη φύλαγα το χαρτζιλίκι μου για άλλα πράγματα η βλαμμένη... Αλλά η μουσική ήταν από τότε αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου.
Στο album λοιπόν ήταν και ένα άλλο τραγούδι, με το οποίο πορώθηκα, κανονικά! Ήταν εκείνη η φάση που ακούς ένα τραγούδι άπειρες φορές, μαθαίνεις τους στίχους απ' έξω και το τραγουδάς σε όλες τις φάσεις της ημέρας; Αυτή η φάση! Δε ξέρω, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που -για διάφορους λόγους, μάλλον τεχνολογικούς- πορώθηκα τόσο με τραγούδι (μετά εννοείται ότι ακουλούθησαν κι άλλες, πολλές).
Το ωραίο με αυτές τις αναμνήσεις είναι ότι, αν και τώρα βρίσκεις χαζά ή αφελή εκείνα που τότε θεωρούσες κορυφή, εξακολουθούν να είναι μέρος όλων αυτών που σε διαμόρφωσαν.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι δικαίως το τραγούδι αυτό αξίζει μια θέση στο blogάκι μου, it simply just made my day!
Enjoy!
