Εθυμηθήκαν τωρά να διαφωνήσουν, λέει, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ για την προώθηση της πολιτικής συμφιλίωσης ανάμεσα σε Ε/Κ και Τ/Κ στα σχολεία. Διερωτάται μάλιστα ο τέως υπουργός παιδείας Άκης Κλεάνθους κατά πόσο κάποιος θεωρεί ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αναδεικνύει τον εθνικισμό.
Εμμ, θύμισ'με λίγο που ζεις γιόκα μου;
Οι γονιοί των μωρών που εν τωρά στα σχολεία είτε είναι εκείνοι που εζήσαν την εισβολή, είτε πιο νέες γενιές που επεράσαν που ένα εκπ. σύστημα που forza ήταν εθνικιστικό! Η δική μου γενιά (έχω συμμαθήτριες που έχουν κοπελλούθκια 5-6 χρονών) ουδέποτε εδιδάκτηκε για τες λαθκιές που έκαμε η Ε/Κ πλευρά, τόσο σε πολιτικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Μόνο "τι εκάμαν οι Τούρκοι".
Θυμούμαι πολλά έντονα ήμαστε 9-10 χρονών και να πάμε εκδρομή κάπου στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου, να είμαστε στο λεωφορείο και να κατευθυνόμαστε παράλληλα προς την πράσινη γραμμή, να πιάνουμε παγκέτο απέναντι που το παράνομο φυλάκιο και να φωνάζουμε συνθήματα. Εν να μου πείτε, εν είναι τραγικό να θέλεις τους Τούρκους έξω από την Κύπρο. Ναι, αλλά τότε κανένας εν μας είπε την άλλη πλευρά της ιστορίας.
Και το ότι η εκπαίδευση μας ήταν μονόπλευρη πιστεύω εκαθόρισε μας.
Όταν έκαμα τα πρώτα μου βήματα στο διαδίκτυο, ήταν το mIRC. Έμπαινα στο κανάλι της Κύπρου, άτε το πολύ και της Ελλάδας και εκουβέντιαζα με κόσμο, κυρίως της ηλικίας μου. Μια μέρα, θυμούμαι, ήμουν στο κανάλι της Κύπρου και ήρθε κάποιος και άνοιξε μου κουβέντα. Και εζήτησε μου να μιλούμε αγγλικά γιατί δεν ήταν πολύ καλά τα ελληνικά του. Επαραξένεψε με, αλλά I went along. Α, κι επίσης εν μου είχε πει ποτέ από που ήταν.
Εμιλούσαμε πολλά και θυμούμαι πόσο μου άρεσε η κουβέντα μας! Ήταν λίγο πιο μεγάλος που'μένα, κάπου στα 16 (ήμουν 12;) και ασχολείτουν με τη μουσική, όπως κι εγώ (είχα πει σε προηγούμενο ποστ ότι η μουσική ενώνει.. Ε αυτό, ένιωσα πλέον μια μικρή σύνδεση). Μάλιστα είχε συγκρότημα με τους φίλους τους και είχαν ηχογραφήσει και ένα δίσκο αν θυμούμαι καλά.
Όπως και να'χει, στην ώρα που εκουβεντιάζαμε, εξανοίχτηκε σε κάποια φάση ο καημένος και είπε μου ότι έμενε Λευκωσία. Ενευρίασα! Και άρχισα να του μιλώ ελληνικά πλέον. Ότι, αφού έμενε Λευκωσία έπρεπε να μπορεί να μιλά και ελληνικά (έτσι το εκλάμβανε το απλοϊκό μου μυαλουδάκι τότε). Και ήντα ήθελε ο καημένος, είπε μου ότι εν που το "turkish side" της Λευκωσίας. Ταύρος σε υαλοπωλείο η δικιά σας. Έχοντας κιόλας γονείς πρόσφυγες, τους οποίους το χωριό εν πας στην πράσινη γραμμή και έβλεπα το που σπόρος.. Και άρκεψα του το τροπάρι που μου εμάθαν κι εμένα στο σχολείο. Ότι εν είναι τούρκικη πλευρά, εν ελληνική πλευρά και ήρτε η Τουρκία το '74 και έδιωξε τους ελληνοκυπρίους κλπ κλπ.
Περιττό να σας πω ότι το παιδάκι έφυγε, σαν κυνηγημένο. Λίγο μετά έκαμε κλικ ο νους μου ο φτωχός ότι εμεγάλωσε κι εκείνος -σαν κι εμένα- χωρίς να έχει ζήσει τα γεγονότα και ξέρει -όπως κι εγώ- ότι εδιδάκτηκε. Και ένιωσα πάρα πολύ άσχημα. Και ακόμα νιώθω. Στο κάτω κάτω τι φταίει αν εκείνα εδιδάκτηκε;
Ήταν μια κουβέντα που πιστεύω με καθόρισε για να θέλω να έχω κάποιες στάσεις σήμερα. Η οικογένεια μου δεν χρωματίζεται για να έχω κάποιες συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Τωρά που έμαθα λίγη Ιστορία και σαν ενήλικας εδιαπίστωσα ότι η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη από ότι ένας απλός διαχωρισμός προβάτων και εριφίων, και ως εκ τούτου θέλω να είμαι ανοικτόμυαλη, δυσκολεύκουμαι! Παλεύκω το αλλά δυσκολεύκουμαι! Φαίνεται εκάμαν πολλά καλή δουλειά μ'εμένα οι δάσκαλοι μου (και οι καθηγητές μου δηλαδή! Να μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι 6 χρόνια στη δευτεροβάθμια ΟΥΔΕΠΟΤΕ εκάμαμε σύγχρονη κυπριακή ιστορία. Μόνο όσοι επιάσαν ενισχυμένη ιστορία στις τελευταίες τάξεις του λυκείου εκάμαν, λες και εν το κάτι έξτρα που κάμνουν όσοι έχουν την ενίσχυση και όχι κάτι βασικό, μέρος της εθνικής μας ταυτότητας).
Χωρίς να ξέρω λοιπόν με λεπτομέρεια πόσο καλή δουλειά εκάμαν οι εκπαιδευτικοί με τους συμμαθητές μου και τις προηγούμενες τις μετά-την-εισβολή γενιές, έχω μια υποψία ότι εν πολλοί που εν να μοιράζονται παρόμοιες απόψεις. Κι επειδή σαν εκπαιδευτικοί και σαν κοινωνία λέμε ότι "η εκπαίδευση ξεκινά από το σπίτι", πώς θα διασφαλιστεί ότι οι νέες γενιές εν είναι κολλημένες σαν τις προηγούμενες, δεδομένου ότι είτε το θέλουμε είτε όχι μια (δια)λύση εν κοντά;
Ποιαν ταυτότητα θέλουν να διατηρήσουν όσοι εθυμηθήκαν να ξεσπαθώσουν τωρά; Ίσως να εν τούτο το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πρώτα και ύστερα το γιατί αντιδρούν.
Εμμ, θύμισ'με λίγο που ζεις γιόκα μου;
Οι γονιοί των μωρών που εν τωρά στα σχολεία είτε είναι εκείνοι που εζήσαν την εισβολή, είτε πιο νέες γενιές που επεράσαν που ένα εκπ. σύστημα που forza ήταν εθνικιστικό! Η δική μου γενιά (έχω συμμαθήτριες που έχουν κοπελλούθκια 5-6 χρονών) ουδέποτε εδιδάκτηκε για τες λαθκιές που έκαμε η Ε/Κ πλευρά, τόσο σε πολιτικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Μόνο "τι εκάμαν οι Τούρκοι".
Θυμούμαι πολλά έντονα ήμαστε 9-10 χρονών και να πάμε εκδρομή κάπου στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου, να είμαστε στο λεωφορείο και να κατευθυνόμαστε παράλληλα προς την πράσινη γραμμή, να πιάνουμε παγκέτο απέναντι που το παράνομο φυλάκιο και να φωνάζουμε συνθήματα. Εν να μου πείτε, εν είναι τραγικό να θέλεις τους Τούρκους έξω από την Κύπρο. Ναι, αλλά τότε κανένας εν μας είπε την άλλη πλευρά της ιστορίας.
Και το ότι η εκπαίδευση μας ήταν μονόπλευρη πιστεύω εκαθόρισε μας.
Όταν έκαμα τα πρώτα μου βήματα στο διαδίκτυο, ήταν το mIRC. Έμπαινα στο κανάλι της Κύπρου, άτε το πολύ και της Ελλάδας και εκουβέντιαζα με κόσμο, κυρίως της ηλικίας μου. Μια μέρα, θυμούμαι, ήμουν στο κανάλι της Κύπρου και ήρθε κάποιος και άνοιξε μου κουβέντα. Και εζήτησε μου να μιλούμε αγγλικά γιατί δεν ήταν πολύ καλά τα ελληνικά του. Επαραξένεψε με, αλλά I went along. Α, κι επίσης εν μου είχε πει ποτέ από που ήταν.
Εμιλούσαμε πολλά και θυμούμαι πόσο μου άρεσε η κουβέντα μας! Ήταν λίγο πιο μεγάλος που'μένα, κάπου στα 16 (ήμουν 12;) και ασχολείτουν με τη μουσική, όπως κι εγώ (είχα πει σε προηγούμενο ποστ ότι η μουσική ενώνει.. Ε αυτό, ένιωσα πλέον μια μικρή σύνδεση). Μάλιστα είχε συγκρότημα με τους φίλους τους και είχαν ηχογραφήσει και ένα δίσκο αν θυμούμαι καλά.
Όπως και να'χει, στην ώρα που εκουβεντιάζαμε, εξανοίχτηκε σε κάποια φάση ο καημένος και είπε μου ότι έμενε Λευκωσία. Ενευρίασα! Και άρχισα να του μιλώ ελληνικά πλέον. Ότι, αφού έμενε Λευκωσία έπρεπε να μπορεί να μιλά και ελληνικά (έτσι το εκλάμβανε το απλοϊκό μου μυαλουδάκι τότε). Και ήντα ήθελε ο καημένος, είπε μου ότι εν που το "turkish side" της Λευκωσίας. Ταύρος σε υαλοπωλείο η δικιά σας. Έχοντας κιόλας γονείς πρόσφυγες, τους οποίους το χωριό εν πας στην πράσινη γραμμή και έβλεπα το που σπόρος.. Και άρκεψα του το τροπάρι που μου εμάθαν κι εμένα στο σχολείο. Ότι εν είναι τούρκικη πλευρά, εν ελληνική πλευρά και ήρτε η Τουρκία το '74 και έδιωξε τους ελληνοκυπρίους κλπ κλπ.
Περιττό να σας πω ότι το παιδάκι έφυγε, σαν κυνηγημένο. Λίγο μετά έκαμε κλικ ο νους μου ο φτωχός ότι εμεγάλωσε κι εκείνος -σαν κι εμένα- χωρίς να έχει ζήσει τα γεγονότα και ξέρει -όπως κι εγώ- ότι εδιδάκτηκε. Και ένιωσα πάρα πολύ άσχημα. Και ακόμα νιώθω. Στο κάτω κάτω τι φταίει αν εκείνα εδιδάκτηκε;
Ήταν μια κουβέντα που πιστεύω με καθόρισε για να θέλω να έχω κάποιες στάσεις σήμερα. Η οικογένεια μου δεν χρωματίζεται για να έχω κάποιες συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Τωρά που έμαθα λίγη Ιστορία και σαν ενήλικας εδιαπίστωσα ότι η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη από ότι ένας απλός διαχωρισμός προβάτων και εριφίων, και ως εκ τούτου θέλω να είμαι ανοικτόμυαλη, δυσκολεύκουμαι! Παλεύκω το αλλά δυσκολεύκουμαι! Φαίνεται εκάμαν πολλά καλή δουλειά μ'εμένα οι δάσκαλοι μου (και οι καθηγητές μου δηλαδή! Να μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι 6 χρόνια στη δευτεροβάθμια ΟΥΔΕΠΟΤΕ εκάμαμε σύγχρονη κυπριακή ιστορία. Μόνο όσοι επιάσαν ενισχυμένη ιστορία στις τελευταίες τάξεις του λυκείου εκάμαν, λες και εν το κάτι έξτρα που κάμνουν όσοι έχουν την ενίσχυση και όχι κάτι βασικό, μέρος της εθνικής μας ταυτότητας).
Χωρίς να ξέρω λοιπόν με λεπτομέρεια πόσο καλή δουλειά εκάμαν οι εκπαιδευτικοί με τους συμμαθητές μου και τις προηγούμενες τις μετά-την-εισβολή γενιές, έχω μια υποψία ότι εν πολλοί που εν να μοιράζονται παρόμοιες απόψεις. Κι επειδή σαν εκπαιδευτικοί και σαν κοινωνία λέμε ότι "η εκπαίδευση ξεκινά από το σπίτι", πώς θα διασφαλιστεί ότι οι νέες γενιές εν είναι κολλημένες σαν τις προηγούμενες, δεδομένου ότι είτε το θέλουμε είτε όχι μια (δια)λύση εν κοντά;
Ποιαν ταυτότητα θέλουν να διατηρήσουν όσοι εθυμηθήκαν να ξεσπαθώσουν τωρά; Ίσως να εν τούτο το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πρώτα και ύστερα το γιατί αντιδρούν.
Δεν μπορώ να πω, αγαπητή Leni, ότι διαφωνώ πλήρως με αυτά που λες. Θα ήταν καλό υποθέτω να καλλιεργηθεί ένα κλίμα συμφιλίωσης με τους Τουρκοκύπριους, γιατί στο κάτω - κάτω, συμπατριώτες μας είναι. Αλλά από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατάσταση εξακολουθεί να είναι εμπόλεμη (εξού και η παρουσία στρατευμάτων)... Στα παιδιά πιστεύω πρέπει να δοθούν και τα δύο μηνύματα με διάκριση και μέτρο. Ότι δηλαδή έχουμε ένα πολιτικό (κατ΄εμένα και εθνικό πρόβλημα, αλλά εδώ μπορεί να μη συμφωνήσει κανείς εύλογα...) πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί, αλλά στο πρόβλημα αυτό δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι οι εχθροί μας.
Christina, δε με βρίσκεις να διαφωνώ με τις θέσεις που εξέφρασες. Ίσως να μην ήμουν αρκετά ξεκάθαρη στο ποστ. Διαφωνώ έντονα με την άποψη όλα να παρουσιάζονται μέλι γάλα για χάρη συμφιλίωσης. Γι' αυτό και οι επιθέσεις μου εδώ στρέφονται κατά της μονόπλευρης ενημέρωσης.
Διαβάζω διάφορα σε πολλές ιστοσελίδες στις οποίες γίνονται 'πόλεμοι' μεταξύ των δύο κοινοτήτων και κάθε φορά είναι πολλοί που υιοθετούν ακραίες στάσεις, γεγονός που με κάνει να προβληματίζομαι για τις πηγές πληροφόρησης τους. Δυστυχώς ελάχιστες ήταν οι φορές που διάβασα ιστορικά ισορροπημένες απόψεις.
Leni συμφωνώ ότι αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουν όλοι οι πολιτικοί και μη που σηκώνουν λάβαρα και σημαίες τα τελευταία 34 χρόνια που ζούμε χώρια, όποτε αθυμηθούν. Ας μας ρωτήσουν εμάς που εζήσαμε μετά τα γεγονότα ήνταλως νιώθουμε, και ποιοι νιώθουμε ότι είμαστε μες τούντον κόσμο. Αν ξακανούσω το "εθνική μας ταυτότητα" να παίζει παστιλιούα στο στόμα τους εν να ξεράσω. Ειδικά με τζείνους που εθερίζαν κεφαλάες "ομοεθνών" και "μη" πριν 4δεκαετίες στο όνομα του έθνους. Τι υποκρισία πιον! Σόρι που γράφω με έτσι έντονο τρόπο, αλλά είναι το λιγότερο που νιώθω αυτές τις μέρες, βλέποντάς τους στην τηλεόραση.
Be my guest ασυγχώρητη. Εν τους βλέπω ούλλους κάθε μέρα (λόγω ξενιτιάς), αλλά διαβάζω τα που τον εγχώριο τύπο.
Εν πολλοί γεννημένοι μετά την εισβολή όμως που εν πολλά καλά δασκαλεμένοι για την "εθνική μας ταυτότητα".
Εδιάβαζα σε ένα group στο facebook "εν είμαστε ελληνοκύπριοι, είμαστε Έλληνες της Κύπρου". Άτε ρε, μα σοβαρά;