Έχει καιρό που ανυπομονούσα να χρησιμοποιήσω λεωφορείο, ειδικά άμα έβλεπα τα καινούρια.
Την προηγούμενη εβδομάδα εχρειάστηκα το.
Ήθελα να πάω που Αγλαντζιά στον Άγιο Δομέτιο για να πιάσω το αυτοκίνητο μου. Εννοείται ότι για να κάμω τούτη τη διαδρομή έπρεπε να πάω κέντρο στην πλατεία Σολωμού και να αλλάξω λεωφορείο. Εν πειράζει, είχα ώρες.
Ήξερα ότι τα λεωφορεία περνούν τακτικά κάθε 20 λεπτά.
Οπότε πήγα στη στάση στην Αγλαντζιά και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Μαζί μου ένας κύριος και μια κοπέλα ίσως λίγο πιο νεαρή που'μένα.
Τα 20 λεπτά που την ώρα που επήα εγώ τζιαμέ επεράσαν. Οπότε λέω "εν ώρα του".
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και ναι, βλέπω ένα λεωφορείο να έρχεται.
..Το λεωφορείο που κάμνει τη διαδρομή Πανεπιστημιούπολη - Κεντρικά Πανεπιστημίου (Καλλιπόλεως). Η άλλη που περίμενε μαζί μου επέταξε το τσιγάρο της χαμέ με τεράστια θρασύτητα και επιβιβάστηκε. Εν επρόλαβα να ΣΙΚ-ο-δράσω.
Ερώτησα τον άλλο κύριο αν περιμένει το κανονικό λεωφορείο και αν ξέρει τι ώρα έρχεται. Είπε μου "κάθε 20 λεπτά αλλά πρέπει να έφυε". Εξήγησα του ότι έχει πάνω που 25 λεπτά που περιμένω, οπότε πρέπει να εν ώρα του. Εσχολίασε ότι "τούτη που έφυε, τωρά εν να πάει να μάθει γράμματα". "Εν έχουμε υπόθεση", απάντησα του.
Μετά και την κοινωνικοποίηση εσυνέχισα να στέκομαι και να περιμένω καρτερικά.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Περνούν άλλα 20 λεπτά. Περνά ένα αυτοκίνητο που παίζει μανιωδώς τες πουρούες, σταματά και μαζεύει τον κύριο με τον οποίο εμίλησα προηγουμένως. Παίρνει τον τζιαμέ που θέλει. Περιμένω ακόμα. Στο μεταξύ ήρθαν άλλοι δύο κύριοι, ένας αλλοδαπός και ένας περίεργος με μια βαλιτσούδα και ένα file λίγο σχισμένο. Άρκεψα τζαι ζαλίζουμαι που την ορθοστασία. Εννοείται ότι το παγκάκι να κάτσεις ήταν σαν την πιθανότητα να έβρεις παντελόνι 14-16 size εν μέσω εκπτώσεων. Ανύπαρκτο.
Άλλα 10 λεπτά (σύνολο λεπτών αναμονής: 50) και το λεωφορείο εδεήθηκε να έρθει. Γες ρε, εν καινούριο.
Μπαίνω μέσα με ενθουσιασμό (νομίζω εκατουρήθηκα τζαι λλίο) και ρωτώ εάν υπάρχει ημερίσιο εισιτήριο. Ο λεωφοριατζής με κοιτά και φαντάζομαι ότι με βλέπει κάπως έτσι. Ε ναι, γιατί πρέπει να είσαι λίγο μαλάκας για να επιχειρήσεις να ανέβεις και σε 2ο λεωφορείο σε μια μέρα, εφόσον το πρώτο ήρτε με καθυστέρηση μισής ώρας. Πιάνω το single ticket μου τζαι σκάζω. Βρίσκω μια διπλή θέση όφκερη και κάθομαι παράθυρο. Το αγαπημένο μου. Η τελευταία φορά που ήμουν σε λεωφορείο ήταν στην Αγγλία. Η σύγκριση αναπόφευκτη. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 30 χρόνια πιο πάνω και τα κουμπιά για στάση ήταν πολύ πιο λίγα. Επίσης δεν υπήρχε και ιδιαίτερη σήμανση για άτομα με προβλήματα όρασης. Τέλοσπαντων.
Τελικά ο περίεργος τύπος με τη βαλίτσα που ήταν στη δική μου στάση ήταν ελεγκτής. Με τον μισό κόσμο εν εσυνεννοάτουν.
Στην επόμενη στάση μπαίνει μέσα ένας τύπος που εφαίνετουν λλίο τζει που πελλός. Κάθε περιοχή έχει τζαι έναν. Πάει τζαι κάθεται δίπλα που μια ευτραφή κοπέλα στην τετραπλή θέση δίπλα μου, τζείνη σηκώνεται αυτόματα τζαι στέκεται. Εκατέβηκε μετά που δύο στάσεις.
Ο τύπος ρωτά με: "Ήντα ώρα είναι;"
Απαντώ: "10 παρά τέταρτο."
"Τι;"
Δείχνω του το ρολόι μου και ξαναπαντώ "10 παρά τέταρτο".
Με αστραπιαία βουτιά έρκεται τζαι κάθεται δίπλα μου.
Ο λεωφοριατζής φωνάζει "Μεν του λαλείτε ήντα ώρα είναι τζαι εν κόλπο για να κάθεται δίπλα σας".
Εν εμπορούσα να μεν σκεφτώ πόσο πρέπει να στερήθηκε την αγάπη τζείνος ο άνθρωπος.
Δεν ενοχλήθηκα και το ταξίδι προς το κέντρο τηςγης Λευκωσίας συνέχισε.
Ύστερα που 2 λεπτά ξαναρωτά με την ώρα. Ξαναλαλώ του.
Ρωτά τζαι ένα κύριο που εκάθετουν δίπλα. Δείχνει του το ρολόι του λεωφορείου. Έδειχνε μια ώρα μπροστά. "Εν 11;" λαλεί μου. "Εν 10", λαλώ του.
-Έκαμα μπάνιο!
-Μπράβο! (γες ρε, εσκέφτηκα)
...
-Πού πάεις;
-Κάτω. Εσύ;
-Στον παπά μου. Έκαμα μπάνιο!
-Πολλά καλά έκαμες. Να κάμνεις κάθε μέρα. (Θα τον ισιώσουμε τον κόσμο, σίγουρα ναιιι)
...
-Εν 11;
-Εν 10.
...
-Ένα ευρώ. Ένα ευρώ.
-Τι;
-Ένα ευρώ. Σοκολάτα.
-Αα, ευχαριστώ, εν θέλω σοκολάτα. (μεχεχεχεχε)
...
-Πόθθεν είσαι;
-Λάρνακα.
-Αγλαντζιά. Έκαμα μπάνιο.
-Μπράβο. Καλά έκαμες.
Η αλήθκεια να λέγεται ρε guys, αν και απεριποίητος που εφαίνετουν ο καημένος, δεν εμύριζε τίποτε και αυτό το εκτίμησα αφάνταστα. Αφού άλλωστε έκαμε μπάνιο.
Έτσι εφτάσαμε στον προορισμό μας. Εκατέβηκα κοντά στην πλατεία Σολωμού, όπου και ελογάριαζα να πιάσω το 26 για να πάω στον Αγ. Δομέτιο. Κατεβαίνοντας εσυνειδητοποίησα ότι ήταν να κατουρήσω πάνω μου. Τουαλέτες γιοκ, λεωφορείο γιοκ. Πληροφορίες γιοκ. Ουροδόχος κύστη γεμάτη. Εκεί βλέπω ένα ταξί να με περιμένει. Ναι, έγραφε το όνομα μου πάνω με φωτεινά γράμματα.
Μπαίνω μέσα, σε 5 λεπτά ήμουν στη δουλειά μου.
Τα συναισθήματα μου τώρα είναι ανάμεικτα. Γιατί αν συνεχίσουν έτσι με τες απεργίες οι πιασοκώληδες πεζινάρηες εν να πρέπει να χρησιμοποιήσω λεωφορεία πάλε. Αν και περνά λεωφορείο έξω που το καινούριο μου σπίτι (το οποίο I'm loving more and more by the way), θα πρέπει είτε να κατεβαίνω και να περπατώ τη μισή Αθαλάσσας για να πάω δουλειά, ή να πηγαίνω πλατεία Σολωμού και να πιάνω άλλο λεωφορείο. Που σημαίνει 1-1μιση ώρα να πάω δουλειά κάθε μέρα..;
Θέλουμε δημόσιες συγκοινωνίες, εδώ και τώρα!
Τζαι day tickets.
Την προηγούμενη εβδομάδα εχρειάστηκα το.
Ήθελα να πάω που Αγλαντζιά στον Άγιο Δομέτιο για να πιάσω το αυτοκίνητο μου. Εννοείται ότι για να κάμω τούτη τη διαδρομή έπρεπε να πάω κέντρο στην πλατεία Σολωμού και να αλλάξω λεωφορείο. Εν πειράζει, είχα ώρες.
Ήξερα ότι τα λεωφορεία περνούν τακτικά κάθε 20 λεπτά.
Οπότε πήγα στη στάση στην Αγλαντζιά και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Μαζί μου ένας κύριος και μια κοπέλα ίσως λίγο πιο νεαρή που'μένα.
Τα 20 λεπτά που την ώρα που επήα εγώ τζιαμέ επεράσαν. Οπότε λέω "εν ώρα του".
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και ναι, βλέπω ένα λεωφορείο να έρχεται.
..Το λεωφορείο που κάμνει τη διαδρομή Πανεπιστημιούπολη - Κεντρικά Πανεπιστημίου (Καλλιπόλεως). Η άλλη που περίμενε μαζί μου επέταξε το τσιγάρο της χαμέ με τεράστια θρασύτητα και επιβιβάστηκε. Εν επρόλαβα να ΣΙΚ-ο-δράσω.
Ερώτησα τον άλλο κύριο αν περιμένει το κανονικό λεωφορείο και αν ξέρει τι ώρα έρχεται. Είπε μου "κάθε 20 λεπτά αλλά πρέπει να έφυε". Εξήγησα του ότι έχει πάνω που 25 λεπτά που περιμένω, οπότε πρέπει να εν ώρα του. Εσχολίασε ότι "τούτη που έφυε, τωρά εν να πάει να μάθει γράμματα". "Εν έχουμε υπόθεση", απάντησα του.
Μετά και την κοινωνικοποίηση εσυνέχισα να στέκομαι και να περιμένω καρτερικά.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Και επερίμενα.
Περνούν άλλα 20 λεπτά. Περνά ένα αυτοκίνητο που παίζει μανιωδώς τες πουρούες, σταματά και μαζεύει τον κύριο με τον οποίο εμίλησα προηγουμένως. Παίρνει τον τζιαμέ που θέλει. Περιμένω ακόμα. Στο μεταξύ ήρθαν άλλοι δύο κύριοι, ένας αλλοδαπός και ένας περίεργος με μια βαλιτσούδα και ένα file λίγο σχισμένο. Άρκεψα τζαι ζαλίζουμαι που την ορθοστασία. Εννοείται ότι το παγκάκι να κάτσεις ήταν σαν την πιθανότητα να έβρεις παντελόνι 14-16 size εν μέσω εκπτώσεων. Ανύπαρκτο.
Άλλα 10 λεπτά (σύνολο λεπτών αναμονής: 50) και το λεωφορείο εδεήθηκε να έρθει. Γες ρε, εν καινούριο.
Μπαίνω μέσα με ενθουσιασμό (νομίζω εκατουρήθηκα τζαι λλίο) και ρωτώ εάν υπάρχει ημερίσιο εισιτήριο. Ο λεωφοριατζής με κοιτά και φαντάζομαι ότι με βλέπει κάπως έτσι. Ε ναι, γιατί πρέπει να είσαι λίγο μαλάκας για να επιχειρήσεις να ανέβεις και σε 2ο λεωφορείο σε μια μέρα, εφόσον το πρώτο ήρτε με καθυστέρηση μισής ώρας. Πιάνω το single ticket μου τζαι σκάζω. Βρίσκω μια διπλή θέση όφκερη και κάθομαι παράθυρο. Το αγαπημένο μου. Η τελευταία φορά που ήμουν σε λεωφορείο ήταν στην Αγγλία. Η σύγκριση αναπόφευκτη. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 30 χρόνια πιο πάνω και τα κουμπιά για στάση ήταν πολύ πιο λίγα. Επίσης δεν υπήρχε και ιδιαίτερη σήμανση για άτομα με προβλήματα όρασης. Τέλοσπαντων.
Τελικά ο περίεργος τύπος με τη βαλίτσα που ήταν στη δική μου στάση ήταν ελεγκτής. Με τον μισό κόσμο εν εσυνεννοάτουν.
Στην επόμενη στάση μπαίνει μέσα ένας τύπος που εφαίνετουν λλίο τζει που πελλός. Κάθε περιοχή έχει τζαι έναν. Πάει τζαι κάθεται δίπλα που μια ευτραφή κοπέλα στην τετραπλή θέση δίπλα μου, τζείνη σηκώνεται αυτόματα τζαι στέκεται. Εκατέβηκε μετά που δύο στάσεις.
Ο τύπος ρωτά με: "Ήντα ώρα είναι;"
Απαντώ: "10 παρά τέταρτο."
"Τι;"
Δείχνω του το ρολόι μου και ξαναπαντώ "10 παρά τέταρτο".
Με αστραπιαία βουτιά έρκεται τζαι κάθεται δίπλα μου.
Ο λεωφοριατζής φωνάζει "Μεν του λαλείτε ήντα ώρα είναι τζαι εν κόλπο για να κάθεται δίπλα σας".
Εν εμπορούσα να μεν σκεφτώ πόσο πρέπει να στερήθηκε την αγάπη τζείνος ο άνθρωπος.
Δεν ενοχλήθηκα και το ταξίδι προς το κέντρο της
Ύστερα που 2 λεπτά ξαναρωτά με την ώρα. Ξαναλαλώ του.
Ρωτά τζαι ένα κύριο που εκάθετουν δίπλα. Δείχνει του το ρολόι του λεωφορείου. Έδειχνε μια ώρα μπροστά. "Εν 11;" λαλεί μου. "Εν 10", λαλώ του.
-Έκαμα μπάνιο!
-Μπράβο! (γες ρε, εσκέφτηκα)
...
-Πού πάεις;
-Κάτω. Εσύ;
-Στον παπά μου. Έκαμα μπάνιο!
-Πολλά καλά έκαμες. Να κάμνεις κάθε μέρα. (Θα τον ισιώσουμε τον κόσμο, σίγουρα ναιιι)
...
-Εν 11;
-Εν 10.
...
-Ένα ευρώ. Ένα ευρώ.
-Τι;
-Ένα ευρώ. Σοκολάτα.
-Αα, ευχαριστώ, εν θέλω σοκολάτα. (μεχεχεχεχε)
...
-Πόθθεν είσαι;
-Λάρνακα.
-Αγλαντζιά. Έκαμα μπάνιο.
-Μπράβο. Καλά έκαμες.
Η αλήθκεια να λέγεται ρε guys, αν και απεριποίητος που εφαίνετουν ο καημένος, δεν εμύριζε τίποτε και αυτό το εκτίμησα αφάνταστα. Αφού άλλωστε έκαμε μπάνιο.
Έτσι εφτάσαμε στον προορισμό μας. Εκατέβηκα κοντά στην πλατεία Σολωμού, όπου και ελογάριαζα να πιάσω το 26 για να πάω στον Αγ. Δομέτιο. Κατεβαίνοντας εσυνειδητοποίησα ότι ήταν να κατουρήσω πάνω μου. Τουαλέτες γιοκ, λεωφορείο γιοκ. Πληροφορίες γιοκ. Ουροδόχος κύστη γεμάτη. Εκεί βλέπω ένα ταξί να με περιμένει. Ναι, έγραφε το όνομα μου πάνω με φωτεινά γράμματα.
Μπαίνω μέσα, σε 5 λεπτά ήμουν στη δουλειά μου.
Τα συναισθήματα μου τώρα είναι ανάμεικτα. Γιατί αν συνεχίσουν έτσι με τες απεργίες οι πιασοκώληδες πεζινάρηες εν να πρέπει να χρησιμοποιήσω λεωφορεία πάλε. Αν και περνά λεωφορείο έξω που το καινούριο μου σπίτι (το οποίο I'm loving more and more by the way), θα πρέπει είτε να κατεβαίνω και να περπατώ τη μισή Αθαλάσσας για να πάω δουλειά, ή να πηγαίνω πλατεία Σολωμού και να πιάνω άλλο λεωφορείο. Που σημαίνει 1-1μιση ώρα να πάω δουλειά κάθε μέρα..;
Θέλουμε δημόσιες συγκοινωνίες, εδώ και τώρα!
Τζαι day tickets.
Έφυρές με, θέκκιου! Ειδικά με τον λουμένον...
Εν πολλά δυστυχώς τα συμφέροντα, γι' αυτόν εν θα δούμε ποττέ καλά μέσα συγκοινωνίας!
άξια λενού
πέρνα για το νιshάνι σου
kala ase, ephksame sta malls tziai sta super-katasthmata tziai oute la leoforeia mas en leitourgoun. Pou hmou mitsia epienna Agglika sto English School me to "57". Exasa ametrhtes fores to mathima mou giati o kyrios leoforiatzhs ekathetoun ston kafene ths afethrias tziai epaizen tavlin. Ospou tziai mian hmera epia perpathth sthn afethria, 3 staseis para-panw tziai epiaa ton na fyoumen. Sthn tryferhn hlikia twn 10 etwn mind you.
a, nai, ekama tziai mpanio shmera!!! :-D
kalo kouragio!
μα έσιει κόσμο που χρησιμοποιεί τα λεωφορεία σήμερα? έστω από ανάγκη?
αλλά έννα μου πεις, κοινωνικοποιείσαι θέμα
τί τραγούδια έπαιζεν?
είσιεν σόπα/έαρκοντίσιον?
πόσα εν το εισιτήριο?
(it's been ages...)
Έχω τζιαι εγώ την απορία
"πόσα ήταν το εισητήριο?"
Δαμέ χρησιμοποιώ πάντα δημόσιες συγκοινωνίες (με 35 ευρώ έχω πρόσβαση σε όλα τα μέσα μεταφοράς για έναν μήνα)... στην Κύπρο θέλω 35 ευρώ την εφτομάδαν σε πεζίνες..
Κόρη κορού πειράζει σε να χρησιμοποιήσω το κείμενο σου για να πάει σε μια υπηρεσία αρμόδια για τούτα που λαλείς; Απλώς για τα αρχεία για την καταγραφή της κατάστασης μας (όχι πως δεν την ξέρουν) και φυσικά ανώνυμα.
τον πρωτο χρονο που ηρθα στο νησι κ δεν ειχα ακομη διπλωμα, επαιρνα κι εγω το λεωφορειο.
αλλαζα στο αγαλμα σολωμου, οπως εσυ.
ειναι πραγματικος μαζοχισμος, οχι αστεια...
"τούτη που έφυε, τωρά εν να πάει να μάθει γράμματα". !!!!! Και γαμώ τις ατάκες ο κύριος!
Πάντως κι εγώ σήμερα που άφησα το αυτοκίνητό μου για σέρβις μπήκα στον πειρασμό να περιμένω στη στάση, η δουλειά μου είναι κοντά στο "Άγαλμα" κιόλας, ό,τι κι αν περνούσε θα έκανα hop right on. Αλλά ενέδωσα στο ταξί, για να μην καθυστερήσω κι άλλο να πάω γραφείο. Δεν φτάνει που ποτέ δεν είμαι στην ώρα μου, είπα να μην παίζω με την τύχη μου.
Νομίζω το κάθε 20 λεπτά έπαψε να ισχύει προ πολλού. Την τελευταία φορά που κοίταξα τις ώρες τους, από περιέργεια -δεν θάχει κοντά καμιά πενταετία;- ήταν κάθε 40΄.
αααααααχ... με έφυρε το σχόλιο για τα ημερίσια εισιτήρια και το πως σε βλέπει ο λεωφοριατζής!!!!
εν τραγικά τα πράματα...
έκανα κι εγώ αρκετές προσπάθειες κατά καιρούς να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο... τη τελευταία φορά από Λανίτειο για να πάω Γυμνάσιο Λινόπετρας πήγα από φώτα Πολεμιδιών κέντρο άλλαξα λεωφορείο και ανάλυσα το κυπριακό με μια συμπαθέστατη γιαγιά που κρατούσε ακτινογραφίες! α, και με μουσική υπόκρουση ένα τραγούδι που έλεγε "θέλω να κάνω σσσεεεεεκς θέλω να κάνω σσσεεεεεκς ττι θέεεεεελεις; θέλω να κάνω σσσσσσσεεεεεεκκκκκς"
!
Μπράβο σου όμως! Εγω εν θα είχα την υπομονή να περιμένω 50 λεπτά στη στάση πάντως!
!!!
Η τελευταία φορά που χρησιμοποίησα λεωφορείο ήταν στο σχολείο.
Μόνο σε μένα έκανε εντύπωση η ύπαρξη ελεγκτή;
Ουσιαστική υπηρεσία δεν προσφέρουν αλλά να σιγουρέψουν την πληρωμή, ναι;
Αλήθεια, πόσο στοιχίζουν πλέον τα εισιτήρια;
Itsyourlife, μόνο εμάς εν συμφέρει αλλά έτσι πρόβατα είμαστε που εν αντιδρούμε.
Sike, ευχαριστώ, ω! μεγάλη δικτάτωρ.
Postbabylon, ήσουν που νωρίς μέλος του ΣΙΚ εσύ! Μπράβο, να κάμνεις κάθε μέρα :)
Neerie, έκοψα μέσα, αλλά να σου πω ήθελα να χρησιμοποιήσω λεωφορεία εδώ και καιρό. Εν θυμούμαι τι έπαιζε για να είμαι ειλικρινής, σόπα/άκκοντισιον εν εχρειάζετουν, ήταν τέλεια η μέρα.
Μαθητούδιν, Άμα εν μόνο €35 που θέλεις είσαι καλά. Εγώ θέλω €50.
Rain tears, κανένα πρόβλημα. Επικοινώνησε μέσω e-mail που έχω 1-2 απορίες πλης.
Νεραϊδούλα μου, άρα ξέρεις ακριβώς για τί μιλώ.
Aurora, το Μωρό είχε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές λεωφορείο όταν το αυτοκίνητο του ήταν στο μηχανικό και ήταν αρκετά τυπικά στις ώρες τους. Εκείνες τις ώρες τουλάχιστο... Γι' αυτό ανέμενα κι εγώ μιαν Α τυπικότητα.
Ουφ!, το τι ακούγεται στα λεωφορεία χρήζει από μόνο του κοινωνιολογικής ανάλυσης :Ρ
Μαρίνο, είπαμε, επειγόμουν. Τζαι plus το 50λεπτο επέρασε με το "τωρά εν να έρτει, τωρά εν να έρτει".
Θάλασσα μωβ, σωστά τα σχόλια για τον ελεγκτή. Δαμέ ένα χρόνο στην Αγγλία εν επέτυχα ελεγκτή.
Neerie, Μαθητούδιν, Θάλασσα Μωβ, το εισητήριο ήταν €1,30 αν θυμούμαι καλά. Το μονό. Γιατί είπαμε, εν είχε ημερήσιο.
kapote amman piannw to 50 pu me pernei pu aglangian palateia solomou,
to lewforion en kinezikon.uulla ta grammata je ta kumbia grafun koinezikes odigies je amman anniei i porta kati fwnazei mia mixanua sta kinezika episis.
maria t.