Εσύ σε ποια ενεργειακή (σ)κατάσταση βρίσκεσαι;

Πέρασα από την Τόντα μου να της πω ένα γεια. Δεν τη βλέπω και πολύ τελευταία. Εκείνη όμως έπρεπε να πάει στην αισθητικό κι εγώ έπρεπε να πάω να πάρω το καινούριο μου λαπτοπάκι (νιώθω πολύ συγκινημένη που σας γράφω από εδώ!), έτσι την έκανα γρήγορα γρήγορα.

Διασταυρώνω, που λέτε, το δρόμο κουνιστή και λυγιστή για να πάω στο χώρο στάθμευσης και να πάρω τη λιμουζίνα μου. Το μυαλό μου ταξιδεύει, είναι μια όμορφη (ανοιξιάτικη) μέρα και εντός δεκαλέπτου θα έχω στα χέρια μου κάτι που περίμενα εδώ και πολύ καιρό. Όταν ξαφνικά παίρνει τ'αυτί μου τρεχούμενα νερά.

Μήπως είμαι σε όαση;

Μήπως είμαι στα χαμάμ;

Διασταυρώνοντας γυρνάω το κεφάλι μου και το μυαλό μου ζζζζζιουπ επαναφέρεται στην πραγματικότητα. Στυλλομμαδιάζω και το στόμα μου στραβώνει από το μικρό εγκεφαλικό που παθαίνω:

Μια 45+ κυρία, με τις φόρμες της, τις λαστιχένιες μπότες ωσάν εργάτρια σε ρυζοφυτεία (μόνο που τούτης οι γαλότσες της ήταν πολυτελείας) και το mesh ισιωμένο μαλλί κάνει τις δουλειές εξωτερικού χώρου, Παρασκευή που ήταν. Τη συγκεκριμένη στιγμή φρόντιζε το σπίτι της να είναι λαμπίκος και απ'έξω, πλυνίσκοντας το δρομάκι προς το πάρκινγκ, την μπροστινή της αυλή αλλά και τα πεζοδρόμια. Με το λάστιχο.

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήταν τελείως ασυνείδητη. Πάνω στο λάστιχο είχε εγκαταστήσει και ένα πιστολάκι νερού, για έλεγχο της ποσότητας που αμολύεται. Άσχετο πως το πιστολάκι το είχε συνέχεια πατημένο..

Κοντοστέκομαι και σκέφτομαι.

Να την καταγγείλω στην αστυνομία;
-Ναι γεια σας.
-Τι θέλεις πάλε κυρία μου;
-Θέλω να καταγγείλω..
-..surprise, surprise
-..μια κυρία στην οδό τάδε, νούμερο τάδε, που πλυνίσκει τα πεζοδρόμια με το λάστιχο. -Εντάξει κυρία, να στείλουμε κάποιο να ελέγξει.
Στο μεταξύ ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ πάει κάποιος, τα περισσότερα νερά θα έχουν στεγνώσει και ό,τι έμεινε η φιλενάδα θα μπορούσε άνετα να πει ότι ήταν το νερό της σίκλας του σφογγαρίσματος.
@@

Όχι, όχι. Πρέπει να της πω εγώ κάτι.

Μα να της πω εγώ;

Πνίγομαι. Τι να κάνω;

Ώστι να σκεφτώ, έχω φτάσει ήδη στη λιμουζίνα μου, η οποία είναι παρκαρισμένη ακριβώς απέναντι από τη σκηνή του εγκλήματος, πίσω από το φράκτη-πρασινάδα. Λες τζαι μια ανώτερη δύναμη όριζε ότι πρέπει να της πω κάτι, εκεί που ήταν το αυτοκίνητο μου υπήρχε μια χαραμάδα στο φράκτη. Ετρύπωσα τζειμέσα με τη φουστούα μου, θέτοντας σε κίνδυνο το καλτσόν και τις καινούριες μου μπαλαρίνες, με σκοπό να της πω κάτι.

Τότε χτυπά το τηλέφωνο μου. "Γαμ* το κέρατο μου.."
Ήταν η Τόντα μου. Ήθελε να μου πει κάτι αστείο. Εμαλάθκιανα λλίο, αλλά ακόμα έτρωε με. Στο μεταξύ μπήκα στο αυτοκίνητο και εκκίνησα. Αν έβγαινα από την κανονική έξοδο του πάρκινγκ, τότε για να πάω εκεί που ήθελα δε θα περνούσα μπροστά από το σπίτι της. Αυτή θα συνέχιζε αναίσθητα να πλυνίσκει τα πεζοδρόμια με το νερό που μετά βίας έβρεξε τες τελευταίες μέρες και το οποίο θα στερηθεί big time ο κόσμος σε λίγους μόνο μήνες κι εγώ θα το έφερνα για πάντα βάρος στη συνείδηση μου, ότι εκεί που ο κόσμος με χρειάζεται (αχεμ αχεμ) δεν έκανα αυτό που μπορούσα να κάνω.

Έτσι αποφασίζω να βγω παράνομα από την είσοδο του πάρκινγκ (I plead guilty, your honor) και στα 10 μέτρα που έχω να οδηγήσω ως το σπίτι της αναίσθητης κλείνω βιαστικά το τηλέφωνο στην Τόντα μου, αφήνω τη λιμουζίνα μου να κυλά, ανοίγω το παράθυρο μου και προσπαθώ να είμαι όσο ευγενική μου το επιτρέπει η μετά-εγκεφαλικό κατάσταση μου:

-Συγγνώμηηη, μα ενι ξέρετε ότι έχουμε έλλειψη νερού;; Αντροπή!

Και η απάντηση που επήρα;

-Αντροπή εσύ!

Και η ερώτηση είναι:

1. Μισή αντροπή δική της, μισή δική μου;
2. 95% της αντροπής δική της, 5% δική μου;
3. 100% η αντροπή δική της;
4. Κανένα από τα πιο πάνω. Η αντροπή εν όλη δική μου;