Εσύ σε ποια ενεργειακή (σ)κατάσταση βρίσκεσαι;

Μαλάκα εσύ που καπνίζεις δίπλα μου χωρίς να με ρωτήσεις αν εν εντάξει τζαι που με αναγκάζεις να τα πίνω τζι'εγώ μαζί σου:

• έχω δικαίωμα στον καθαρό αέρα
• έχω δικαίωμα να μεν τρέχουν τα μμάθκια μου που τον φτηνοκαπνό σου
  
• έχω δικαίωμα να επιστρέφω μετά από έξοδο και να μεν χρειάζεται να λούσω τα μαλλιά μου τζαι να φκάλω τα ρούχα μου έξω που το δωμάτιο για να μεν βρωμεί τζαι τζείνο 3 μέρες
• γενικά έχω δικαίωμα στα μουσκομυριστά ρούχα τζαι μαλλιά (ειδικά με τζείνα τα καινούρια προϊόντα που χρησιμοποιώ)
  
• έχω δικαίωμα να μεν με ταράσσει η σερβιτόρα κάθε τρεις και λίγο για να αλλάξει το βρωμοτασάκι σου γιατί εν παίρνεις παμό ππούφφου ππούφφου
• έχω δικαίωμα να χασμουριούμαι χωρίς το ου-γαμώτο-μα-έγλυψα-το-τασάκι; effect μετά που κλείω το στόμα μου
• έχω επιλέξει να μεν δηλητηριάζω τον εαυτό μου καπνίζοντας, σεβάστου με
  

(...Ένα γαλατούι)

(Just kidding)

Όταν οδηγώ, εκτός που την καλή μουσική και την καλή παρέα (χαρές τις οποίες στερούμαι τελευταία), η άλλη μου μεγάλη ευχαρίστηση είναι να αφήνω κόσμο να περνά.
Εντάξει, όι ούλλους, αλλά τζαι ένα τζαι θκυό αυτοκίνητα. Τζαι εν κάμνω διακρίσεις.
Μεγάλους μιτσιούς, "άσχημους" ωραίους, γυναίκες άντρες, ούλλους, ούλλους.
Μάλιστα έχει φορές που βιάζουμαι, τζαι πάλε αφήνω κόσμο (νομίζω τζιαμέ σκέφτουμαι κιόλας ότι άμα το κάμω μπορεί να με αφήκουν τζαι'μένα σε φάση που χρειάζουμαι).
Όπως τζαι να'χει, ευχαριστιούμαι το πολλά.

Όμως έχω (αλλη)μια πελλάρα.
Θέλω άμα αφήκω κάποιον, να με shαιρετήσει. Έννεν ανάγκη να χαμογελάσει, ή να το κάμει με το χέρι του ή whatever. Μπορεί να εν ένα νεύμα, ο,τιδήποτε, φτάνει να είναι shαιρέτημα.

Άμα εν με shαιρετήσει ο άλλος πιάννει με ο πέλλαρος. Τζαι ακολουθεί το "ίντα παλαβός/-ή που είσαι" τζαι πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ντζίσει του άλλου αυτοκινήτου (ένηγουεη η λιμουζίνα μου χρονολογείται). Εν μπόρω να καταλάβω με ποια λογική ο άλλος εν shαιρετά.
Εν πολλά πελλός;
Εν πολλά λέshι;
Είμαι εγώ πολλά μακάκας;



Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έτσι ώσπου να αναισθητοποιηθώ τέλια εν να αφήνω κόσμο.

Γι'αυτό άμα σε αφήκω μες στο δρόμο να περάσεις, shαιρέτα με, ειδεμή...

Τελικά εν είναι μόνο a man's best friend.
Είναι και a dog's best friend.

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΡΕΕΕΕΕ!!

Ούλλοι οι φίλοι και γνωστοί μου επληρωθήκαν για τες υπηρεσίες μας στην κυβέρνηση, μόνο εγώ επήρα τον πούλο.

Είμαι shυλλούι εγώ;

 Σνιφ..

Πονοκέφαλε που με βασανίζεις εδώ και δύο μέρες, που εν επέρασες με τα ππανατόλ, που εχειροτέρεψες με τον ύπνο και που έκαμες μου τη χάρη να φύεις μόνο την ώρα που εγύμναζα την αλαβάστρινη κορμάρα μου,

Έκατσα να δω ειδήσεις και ξαφνικά βλέπω τούτο το ρεπορτάζ και αυθόρμητα ξεκινώ να χειροκροτώ και να φωνάζω "ΗΡΩΑΣ!" :





Και η ερώτηση προς τον ΑΧΩΝΕΥΤΟ Bush, που είχε τόσο θράσσος ώστε να ξαναπάει στο Ιράκ, είναι:

ΠΟΥ ΠΑΕΙΣ ΤΙΤΣΙΡΗ ΣΤΟ Β*ΛΛΟΧΩΡΙ;;
(Zumberman, N/A)

Now THIS is what I call art..

Να πιάσεις αυτό το τραγούδι και να το διασκευάσεις έτσι:


Crazy In Love - Antony

Υποκλίνομαι.

Συνεχίζουμε τακτικά το γυμναστηριούδιν.
It feels good, παρά το ξεκώλωμα (κυρίως τις Δευτέρες που κάμνει η πελλοεγγλέζα Body power -δηλ. μισή ώρα body pump και μισή ώρα κοιλιακούς, ouch). Αλλά ατού οι Γαβρίληες!

Ο παρέας της πρώτης πράξης επήε να ποκάτσει για 2-3 εβδομάδες, μετά τις έμμεσες απανωτές χυλοπίτες. Εν μας εμίλαν (γες ρε). Άτε κανένα 'γεια' μέσα μέσα. Μιααα χαρά.

Την τελευταία βδομάδα -εν ξέρω- αποφάσισε να ξαναπροσπαθήσει να μας ρίξει (με τες βαρέλλες του).
Η ξάδερφη εν εμπορούσε να έρθει μαζί μου στις αρχές της βδομάδας, έτσι επήα μόνη μου (I don't mind). Ε έκοψε με μόνη μου ο παρέας.. :/
-Εν να δεις τη μάππα πόψε;
-Όι, έχω καλύτερα πράματα να κάμω (εν να έρτει το Μωρό μου.. ^_^ τζαι ύστερα μπορεί να δούμε τζαι ντι.βι.ντι, χιχιιι)
(καθώς τοποθετώ την καρτέλα με τις ασκήσεις μου πίσω στον τόπο της)
-Εν να φύεις;
(ΡΕ ΜΑΝΙΑ! Αφού είπα σου εν θα φύω χωρίς φιλούι!)

Προψές όμως είχαμε μεγάλη.. κατρακύλα.
Καθώς εκάμναμε το ζέσταμα μας, η ξάδερφη στο δρόμο κι εγώ στο freerunner, έρχεται ο παρέας στον παραδίπλα διάδρομο. (ήταν μες στη μέση του προγράμματος του.....)
Μόλλλλις εξεκίνησε, ακούω μια κραυγή αγωνίας:
-Όι, μεν τους κάμνεις έτσι, εν να βλάψεις τη μέση σου!
Ο παρέας να φωνάζει σε ένα μιτσή τζιαμέ μπροστά του που έκαμνε τους κοιλιακούς του ΛΑΘΟΣ (σύμφωνα πάντα με την έμπειρη άποψη ενός σεκιουριτά). (άλλωστε ποιοι άλλοι εκτός που τους σεκιουριτάες ξέρουν καλύτερα πώς κάμνουμε τους κοιλιακούς;)
Κατεβαίνει μονομιάς που το δρόμο του, τζαι πάει να δείξει του μιτσή πώς να κάμνει τους κοιλιακούς. (μάνα μου ρε, εθυσίασε τζαι την ώρα του...) Στο τέλος εκατέληξε να κάμνει τζείνος μόνο τζαι ο μιτσής να θέλει να ποφυσά.. Περιττό να πω ότι ύστερα ούτε που εξανάφκηκε πας στο δρόμο. (ε αφού εφύαμεν εμείς, χαλόου..)

Τελειώνουμε το ζέσταμα και πάμε για τον κοιλιακό μαααας. Όπως ετελειώναμε, μπαίνννει φουρκαστός ο παρέας μες στην αίθουσα, ππέφτει χαμέ, κάμνει τα πιο γρήγορα 5 push-ups ever τζαι φέφκει. Έπιαεν μας το γέλιο! Η ίδια weird φάση επαναλήφθηκε όταν ήμουν χωρίς την ξάδερφη στην αίθουσα τζαι εμπήκε τούτος, ως άλλος Δον Ζουάν, ερώτησε με
-Είσαι καλά;
ένεψα με το κεφάλι "ναι",
έκαμε αστραπιαία τα 5 push-ups και έφυε.

...

Εκάμαμε που λέτε τες ασκήσεις μας, εκάμαμε και την αποθεραπεία μας και εμαζέψαμε τα ππουρτού μας να πάμε σπίτι (με μια πείνα τεραστίων διαστάσεων αλλά άσχετο). Εκουβεντιάζαμε με το Γυμναστούι (ένα πολύ ΟΚ τυπούδι εξ Ελλάδος) για τη μπόχα στο γυμναστήριο από την ημέρα που εξεκίνησε μια συγκεκριμένη παρέα βρωμύλων (σχετικό ποστ coming soon).
Έρχεται που λαλείτε ο παρέας μας, διακόπτει και λέει στο Γυμναστούι με ύφος αλά-σεκιουριτά-που-προστατεύει-τις-ανήμπορες-..κοπέλλες-αλλά-που-κάμνει-τζαι-χιούμορ:
-Ρε Γυμναστούι, ίντα πειράζεις τες γκόμενες;
(βαστάτε με τζαι σκουλλίζουμαι)
-Εν είμαστε γκόμενες.
-Ε ίνταμπου είσαστε;
-Όι γκόμενες πάντως, εννεν έτσι οι γκόμενες.
-Ίνταλως εν οι γκόμενες; Γεναίτζες! (α. έτσι εν οι γκόμενες.. τζαι γω που νόμιζα πως..)

Το μήνυμα της ιστορίας μας;
Είσαι γυναίκα; Είσαι και γκόμενα!

(Γες ρε!)

Thanks princess Fo..!

Ως ήταν αναμενόμενο, άπαξ τζαι εκοντέψαν τα Χριστούγεννα, εν έχει τσιάνς να μεν μας πρήσουν με το κλασσικό "Λαστ Γρίσμα(ς)". Εχτές προχτές που το άκουα εσκέφτουμουν "πάλε ρε κουμπάρε;;;" τζαι ύστερα ελυπήθηκα τους πιο μεγάλους που το ακούν πιο πολύ καιρό που'μένα.

Ε, λοιπόν σήμερα ανοίγοντας το email μου το βρίσκω αυτό, ως ήταν μια άλλη δικαίωση στο χτίτζιασμα μου:



Ευχαριστώ το κοριτσόπουλο που μου το έστειλε!

Έλαβα μια πρόσκληση από την Ασυγχώρητη για να γράψω κι εγώ μια μικρή ιστορία με τις λέξεις τρένο, επιβάτης, εισητήριο, δρόμος, πόνος.

Δε θα γράψω μια ιστορία ό,τι να'ναι.. Θα γράψω μια πραγματική ιστορία.


Πλησίαζαν που λέτε εκλογές στο μπανανονησάκι μας. Και, όπως όλοι οι φοιτητές, το βρήκα και σαν μια ευκαιρία να 'πεταχτώ' μέχρι τη μητέρα-πατρίδα (και να κάμω έκπληξη του Μωρού φυσικά :p). Έλα όμως που μεταξύ 1ης και 2ης Κυριακής επαρέδιδα όχι μία, αλλά ΔΥΟ εργασίες; Τελοσπάντων παρέδωσα την 1η (και ΒΑΡΒΑΤΗ εργασία) την Τρίτη μεταξύ των Κυριακών των εκλογών και κανονικά παρέδιδα και τη 2η την Παρασκευή. Αφού με ειδοποίησαν όμως την Τετάρτη τη νύχτα ότι θα έφευγα την Παρασκευή το πρωί, έμεινα πίντα εκείνο το βράδυ και επόσπασα και τη 2η εργασία, για να την παραδώσω την Πέμπτη.

Ξυπνούν οι συγκάτοικοι την Πέμπτη το πρωί και με βρίσκουν στην πρίζα λόγω πίντας, κοιτάζουν και τα email τους και βρίσκουν email από τον καθηγητή ότι μας έδινε παράταση μιας βδομάδας. Τ'αντερούδι μου.. Όπως και να'χει, αφού την ετέλειωσα, επαρέδωσα.

Στο θέμα μας. Για να φύγω την Παρασκευή η ώρα 10 το πρωί που το Gatwick, έπρεπε να πιάσω τρένο που την πόλη μου η ώρα 6 το πρωί, να αλλάξω 2 φορές για να φτάσω αεροδρόμιο στις 8 για το check-in. Μα πού να ξυπνήσω που ήμουν πιντωμένη τόσες μέρες; Ένας αγαπημένος φίλος, βρυκόλακας στην προηγούμενη ζωή, ανάλαβε να με ξυπνήσει όταν θα πήγαινε ο ίδιος για ύπνο. Εξύπνησε με, να'ν καλά, η ώρα 4:30, έπιασα τα ππουρτού μου τζαι ούλλο χαρά επήα στη στάση του λεωφορείου ένα τέταρτο πριν την ώρα μου. Ήρτε το λεωφορειούδιν στην ώρα του, 5:40 (νομίζω), εφκήκα πάνω και ήμουν μόνη μου με τους αρκάτες που επηαίνναν τα πλάσματα στη δουλειά τους. Ο σταθμός του τρένου ήταν 10 λεπτά δρόμος..

Σε κάποια φάση, κάποιος που τους αρκάτες επάτησε το κουμπούδιν για να κατεβεί, τζαι ξιλοησμένη εγώ, λες τζαι δεν επήα ποττττέ ξανά στο σταθμό του τρένου, έπιασα τη βαλιτσάρα μου και εκατέβηκα μαζί του, γιατί είδα την ότι ήταν η στάση μου! Εθωρούσαν με περίεργα οι υπόλοιποι, γιατί ήταν και βιομηχανική η περιοχή..

Ανταν τζαι κατεβαίνω τζαι συνειδητοποιώ τι έκαμα, τζαι έβλεπα το λεωφορείο να απομακρύνεται, έθελα να αρκέψω να κλαίω. Επεριορίστηκα στο να αυτοξιτιμάζουμαι τελικά, άρπαξα την 20κιλη βαλιτσάρα μου (έπαιρνα πράματα να αφήκω Κύπρο) τζαι άρκεψα να βουρώ. Ο δρόμος ανηφορικός τζαι ατέλειωτος. Να βλέπω το ρολόι μου να κοντεύκει 6 παρά 10 τζαι να βουρώ, να βουρώ τζαι να κωλοσύρνω τη βαλιτσάρα μου τζαι να μεν είμαι ούτε σίουρη για το δρόμο. Σε κάποια φάση έκοψα έναν με το ποδήλατο που μου εξήγησε πώς να πάω στο σταθμό (πρέπει να νόμιζε ότι ήμουν πελλή), εξεκίνησα τζαι εβούρουν χειρότερο ανήφορο, αππήησα τζαι που ένα σιμιντίρι (με τη βαλίτσα ναι) τζαι βρέθουμαι στο πάρκιν του σταθμού! Θωρώ τζαι το ρολόι μου, 6 παρά 5! Ανακουφισμένη πλέον, γιατί είχα κόψει το εισητήριο που την προηγούμενη, μπαίνω στο σταθμό και στέκομαι στη σειρά για να πιάσω ΝΕΡΟ, γιατί που το βούρος τζαι το κωλόσυρμα εκάγιασα. Ήμουν η τελευταία στη γραμμή, ακούω όταν ήρτε η σειρά μου την ανακοίνωση της άφιξης του τρένου, τζαι μέχρι να μου δώκει η φιλενάδα τα ρέστα τζαι να βουρήσω, βλέπω τες πόρτες του τρένου να κλείουν μπροστά μου...

Έπιαεν με ένα σφίξιμο στην καρδία,
εθώρουν το τρένο να φέφκει τζαι μονομιάς ελούθηκα τα κλάματα. Πάω μέσα τζαι προσπαθώ να ρωτήσω ψύχραιμα μεν αλλά κλαμένη δε την υπάλληλο, ποιο εν το επόμενο τρένο για το Gatwick. Είπε μου για ένα ύστερα που 45', θα έπρεπε να αλλάξω 3 φορές και θα έφτανα 9:20. Ευχαρίστησα την σφογγώντας τες μύξες μου τζαι τα δάκρυα μου που ετρέχαν ακατάσχετα, τζαι έκατσα σε ένα παγκάκι του σταθμού τζαι εσυνέχισα να κλαίω απαρηγόρητα.

Ύστερα που κανένα εφτάλεπτο πλαντάγματος, ήρτε ένας άλλος κύριος του σταθμού τζαι είπε μου "Men klaieis love. Hvramen sou allon trenon, fefkei se ena karton tzai ftanei eis sto Gatwick i wra 9. En na prepei na change 3 fores. Don't worry, you'll proftaseis!"
Είπα του, "Thank you sir, you're very kind" τζαι εσφόντζησα τες μύξες μου.

Έφτασε το τρένο, επιβιβάστηκα έγκαιρα τούντη φορά, ανεβοκατέβαινα πας σε τρένα και σκάλες τραβολοώντας την τεραστίων διαστάσεων βαλίτσα μου και στην τελευταία μου αλλαγή είδε με έτσι γέριμη ένας άλλος επιβάτης, τζαι επροσφέρτηκε να μου κατεβάσει τη βαλίτσα που το τρένο, αλλά είπα του "thank you, that's very kind of you, but eshei 3 wres pou tin kouvalw, I think I can handle it" τζαι επροσπάθησα να του χαμογελάσω.

Για να μεν σας τα πολυλογώ άλλο, έφτασα στο Gatwick μόνο για να μου πουν ότι εν είχε πτήσεις εκείνη τη μέρα η συγκεκριμένη aeroporiki etairia που τζείνο το αεροδρόμιο και ότι η μόνη πτήση για Κύπρο ήταν η ώρα 9 τη νύχτα που κάτι άσχετες αερογραμμές. Εννοείται εξανάπιαεν με το κλάμα τζαι έσπασα τα τηλέφωνα Κύπρο για να φκάλω μια άκρη. Τζαι μετά που έχασα 5 χρόνια που τη ζωή μου, ανακάλυψα ότι η φιλενάδα που μου έκαμε την κράτηση εσυγχέστηκε τζαι είπε μου ότι η πτήση ήταν πρωί, αντί για νυχτα που ήταν. Άρα επέτουν 10 τη νύχτα.. Άφηκα τη βαλιτσούδαν μου στο Gatwick, έπιασα τη φιλενάδα μου την καλή που ήταν στα Λάνταν τζαι είπα της "έκαμνες τίποτε σήμερα; Γιατί έρκουμαι :p". Επέρασα τη μέρα μου ψεφκιάζοντας κατά κόρον το Μωρό, γιατί υποτίθεται ήταν να του κάμω εκπληξη, ελύσαν τα ποούδια μου γιατί εφορούσα καινούρια snickers και μέχρι το τέλος της ημέρας εκούτσεφκα, τζαι επήα στην ώρα μου μετά, έκαμα το check-in και δεν έπνασα παρά μόνο όταν απογειωθήκαμε.

Στο αεροπλάνο έπιασε με δύσπνοια σε σημείο που ήμουν έτοιμη να φωνάξω της αεροσυνοδού (πρώτη φορά το επάθαινα). Μετά όταν κατέβαινα που το αεροπλάνο έπιασε με το Μωρό τηλέφωνο τζαι ελάλουν του ότι τζείνη την ώρα εστραφήκαμε που την έξοδο με τη Φιλενάδα και ταυτόχρονα ένευκα της αεροσυνοδού να μεν μου πει "καληνύχτα, ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας".

Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν που έπιασα το αυτοκίνητο μου να πάω να έβρω το Μωρό να του κάμω την ευλοημένη την έκπληξη πριν να φύει να πάει στα βουνά τζαι να τον βουρώ τζειπάνω (απόφαση που επήρε την προηγούμενη μέρα), και το αυτοκίνητο μου ΕΧΑΛΑΣΕ 5 χιλιόμετρα απόσταση που το σπίτι μου. Εννοείται επήρεν με τζαι εσήκωσεν με, επήα σπίτι έπιασα άλλο αυτοκίνητο τζαι επήα τζαι έκαμα του την έκπληξη. Τζαι έκαμε ένα κάρτον να καταλάβει τι εγίνετουν. ♥

Και τη νύχτα που εφκήκαμε σε γνωστό κλασάτο μαγαζί της Λευκωσίας (που ανακάλυψα ότι είχε μακρινός συγγενείς και επήαμε να του πάρω κάτι πράματα που του εστέλναν οι δικοί του που Αγγλία), έσυρα με την τσάντα μου 1 ποτήρι, εκείνο έπεσε πας το άλλο κι εκείνο πας στο άλλο, έκαμα και τα 6 ποτήρκα λουβίθκια, εγυρίσαν ούλλοι τζαι εθωρούσαν τζαι επεριορίστηκα να πω του συγγενή (που εκείνη τη νύχτα εγνώριζα):

"I'm really sorry, it's been a bad day".

Άγιε Βασίλη,

σαν όλα τα μωρά που στερούνται φαντασίας, εν εμπήκα ποττττέ στον κόπο να σου γράψω γράμμα. Ούτε θυμούμαι τον εαυτό μου να θέλει κάτι συγκεκριμένο για τα Χριστούγεννα (ναι συμφωνώ, ήμουν μαννούι. Ή απλά εύκολο μωρό. Εν τωρά που εδυσκόλεψα. Oh well..)
Αργότερα όταν εμπήκα στην εφηβεία πάλε εν ήθελα τίποτε συγκεκριμένο, εκτός που λεφτά για να μπορέσω να αγοράσω του τότε πρώην δώρο (*#@&^!^%$@*. Μαννή στην παιδική ηλικία, θεόμαννη στην εφηβεία. Πάμεν καλά)
Ευτυχώς εβρέθηκε τζαι το Γλυκισματούδι τζαι έκαμε μας ππασς το τασκ για τη γρίσμας λιστ, ειδεμή...

Ελπίζω το αγγελάκι να μεν σου κρατά κατζία που τζείντη χρονιά.. Θυμάσαι που, μετά που έμαθες για τες περιπέτειες της Αηβασίλαινας με το ξωτικό τζαι μετά που σου εφύαν οι τάρανδοι γιατί έκαμνε απεργία η συντεχνία τους, ήρτε το ανυποψίαστο το αγγελάκι τζαι ερώτησεν σε ούλλο χαρά "Άγιε, πού να το βάλω το δέντρο;" τζαι απάντησες του τζείνο που του απάντησες ούλλο νεύρα. Τζαι που τότε εκαθιερώθηκε να βάλλουμε το αγγελάκι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Θυμάσαι. Τζαι το αγγελάκι θυμάται, κάθε χρόνο...

Τωρά που εμπήκα στα βάσανα Άγιε μου, εν τζαιρός να ζητήσω κι εγώ λλία πράματα. Ξέρω το, εν ήμουν καλή φέτος, νευριάζω πολλά εύκολα, ξιτιμάζω τους ούλλους μες στους δρόμους, κάποτε πάω τζαι με 122 τζαι κυρίως αρνούμαι να χαρτωθώ. Παρόλα αυτά, βρίσκω το θάρρος να ζητήσω λλία πράματα γιατί όπως θα ξέρεις πολλά καλά, ήμουν αρκετά μαννή τόσα χρόνια ώστε να μεν ζητώ τίποτε. Εδέχουμουν ό,τι μου έφερνες, όποτε μου έφερνες (..τα Χριστούγεννα. Γιατί γυρόν του χρόνου εν έχω παράπονο..).
Παρακαλώ σημείωσε ότι αν δε μπορείς να μου φέρεις τούτα που ζητώ δαμέ, κάμνουν μου τζαι τα cash, thank you.

1. Παραπέμπω στη λίστα της Ασυγχώρητης, απλά επειδή εν έκαμα ακόμα τρεχούμενο, ζητώ μόνο να ξοφληθούν τα φοιτητικά μου δάνεια Άγιε μου. Εν τζαιν πολλά. Τζαι πιέρωσε τζαι στους δικούς μου όσα εξοθκιάσαν πάνω μου για το πτυχίο σε παρακαλώ (αν σου περισσεύκουν δώσ'τους τζι'άλλα, επιάσαν τζι'άλλοι σειρά).

2. (Ξέρω ότι τούτο εν μίσσιον ιμπόσσιπολ, αλλά πάλε εν να το ζητήσω..) Θέλω, Άγιε μου, να κάμεις να σταματήσει η μάνα μου να μουρμουρά. ΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ. Μετά που εκαλόμαθα 5 χρόνια αγουέη, ΕΒΑΡΥΦΑΝΗΝ ΜΟΥ Άγιε μου (όι ότι πιο παλιά άντεχα). Απλά τωρά εγέρασε αλλό 5 χρόνια τζαι η μουρμούρα της επήε σε ατβάνστ λέβολ τζαι οι αντοχές μου στο λόουερ.

3. Θα ήθελα να με πκιερώσει η κυβέρνηση για τζείνα που της δουλεύκω τούντους θκυό μήνες τζαι να με πκιερώνει κανονικά μετά.

4. Θα ήθελα να δικαιούμαι να σκοτώσω κανένα κοπελλούι. Όι, όι, κοντεύκουν Χριστούγεννα, εν πρέπει να γινώ κατζιά. ΟΚ, θα ξαναπροσπαθήσω. Θα ήθελα ένα μαγικό ραβδάκι να μπορώ να εξαφανίζω τα κωλόπαιδα που μου λυούν τα νεύρα κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. There. Better?

5. Θα ήθελα επίσης τζείντο ραβδάκι να εξαφανίζει ούλλους τους γάρους που τους δρόμους για να μεν χρειάζεται να τσιριλλώ, να ξιτιμάζω, να καταγγέλλω τζαι να αφήνω κολλούες με απειλητικά -πλην ευγενικά- μηνύματα πας στα αυτοκίνητα, και ως εκ τούτου να μεν γεράσω σε μισό χρόνο.

6. Θα ήθελα πραγματικά να ευαισθητοποιηθούν ούλλοι όσο αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, τζαι πρώτος πρώτος τζείνος ο γάρος που ήταν μπροστά μου στο χάηγουέη προχτές τζαι εθώρεν με περίεργα όταν τον επλεύρισα τζαι ετσιρίλλουν του γιατί επέταξε τα νάυλον των τσιάρων του μες στο δρομο.

7. Θα ήθελα ένα αυτοκινητούδι καινούριο (εκουράστηκα να το ξεκινώ 5' πριν να φύω που σπίτι για να βράσει, να αννοίω παράθυρα μες στον κώλο της πυράς το καλοτζαίρι τζαι να φορώ 200 ρούχα το χειμώνα - - - τον ΠΟΙΟΝ; τζαι συν τοις άλλοις έχει και μεγάλη κατανάλωση). Αν εν δυνατό, θέλω το να είναι φιλικό προς το περιβάλλον, αλλιώς να έχει μικρή κατανάλωση. Αλλά όι να εν κανένα ποτζείνα που εν τραβούν! Τζαι η ασφάλεια εν σημαντική επίσης. Αλλά όι Σμαρτ. Ούτε Μίνι. Τζαι προς Θεού, ΟΧΙ Honda HRV!! (πέτε μου ότι εννεν όπως το κουτί του γαλάτου ππέσοντα πας σε τέσσερις τροχούς!!!)

8. Θέλω τζαι ένα λάπτοπ Άγιε μου, τούτο που έχω εν στα πρόθυρα διάλυσης. Τζαι να'ν πάουερ, γιατί ξέρεις που τους φκάλλω την πίστη τζαι πάσιν χρόνια. Αλλά αν πραγματοποιήσεις την ευχή 3, μπορεί να μεν χρειαστεί να την πραγματοποιήσεις τούτη.

9. Θέλω Άγιε μου να μεν υποχρεωθώ να χαρτωθώ για τους λόγους που ξέρεις εσύ (αν δεν είσαι σίουρος ρώτα τον Μάστρο σου) (και δεν αναφέρομαι σε πιθανότητα εγκυμοσύνης).

10. Και τέλος, θέλω λλίες ωρούες. Λλίες ωρούες να μπορώ να θωρώ το Μωρό μου το όμορφο, τες φιλενάδες μου τες καλές τες πελλές που πεθυμώ πολλά, λλίες λλίες ωρούες να μπορέσω να κάμω τζαι τίποτε άλλο εκτός που δουλειά1, δουλειά2 τζαι γυμναστήριο.

Αυτά Άγιε μου. Με πολλά με λλία. Ξέρω ότι εν μου αξίζει τίποτε που τούτα. Αλλά άτε...

Ωχ, ωχ, ωχ (με την ευχή να γίνει χο χο χο),
Λένη


Υ.Γ. Άτε, να δούμε τζαι 'σάς τες λίστες σας..

Διάλεξε τα χρώματα και δες τις ανάλογες εικόνες από το Flickr.

http://labs.ideeinc.com/multicolr/


(διάλεξε πχ το βυσσινούδι στη θέση 8 κάθετα x 5 οριζόντια. Και μετά πχ πρόσθεσε το κιτρινάκι στη θέση 5 κάθετα x 10 οριζόντια και απόλαυσε το αποτέλεσμα)



Απόψε το Εν Λευκώ είναι αυτό που με κρατεί sane.

Εκάμαμε το πτυχίο. Εκάμαμε τζαι το μάστερ, τωρά τζαιρός να χάσουμε τζαι τα κιλά που ήρταν πακέτο με τα χαρτιά μας. Οπότε εξεκίνησα και την διαιτούδαν μου, και το γυμναστηριούδιν μου. Εκοίταξα για κανένα γυμναστήριο δαμέ κοντά στη γειτονιά, είχε ένα που ήταν της κακιάς ώρας τζαι ένα άλλο που παν βασικά άντρες που φιλοδοξούν να γινούν όπως τον Σβατσενεγκερ στα νιάτα του. Άρα άκυρο. So αποφάσισα να πάω στο τακτικό μου γυμναστήριο, που -οκ εννε μακρυά, αλλά το 7λεπτούδιν μου θέλω το. Κι έτσι εξεκινήσαμε με την ξάδερφη μου (εν η πρώτη φορά που έχω και παρέα).

Πάμε 1η μέρα, έβλεπα ένα τυπά που εθώρε. Αγνόησα τον ευγενικά (όσο ευγενικά γίνεται άμα αγνοείς κάποιον), βασικά νομίζω έπαιξα πελλόν.

Πάμε 2η μέρα κ εκεί που ήμασταν στην αίθουσα με την cuz και εκάμναμε τον κοιλιακό μας (γιατί έναν έχουμε) ήταν τζαι ο παρέας τζαι έκαμνε βάρη δικέφαλο. Σε κάποια φάση ακούω κάτι τζαι αν ήμουν στέκοντα ήταν να καλυφτώ, τελικά εν ήταν τίποτε, ήταν το τηλέφωνο του τζαι εχτύπαν, με ringtone μια λαϊκούρα ποτζείνη που πρέπει να είσαι λλίο-πριν-τη-λιποθυμία-πίττα για να την ακούσεις. Τζαι εννοείται επουμπούριζε. Και αναγκαστικά ακούμε (με αυτό το format τα σχόλια μου):

Έλα ρε κουμπάρε...
Ναι...
Πού εν να σας έβρω;...
Caprice?... (Λευκωσία α..)
Πού εν τούτο;...
Αα, τζείνο στη Μακαρείου;... (ναι, είπες μας ότι εν να πάεις τζαι Μακαρείου..)
Ίνταμπου λαλεί ο τζαιρός; Εν καλός, να έρτω με τη μοτόρα;... (έσιεις τζαι μοτόρα, ακούσαμεν το)
Ψιχαλλίζει; Ίνταλως εν να έρτω με τη μοτόρα;... (έσιεις μοτόρα, εμπεδώσαμεν το)
Εν θέλω να έρτω με το ΠιΕνΤάπλουγιου... (έσιεις τζαι bmw, εκαταλάβαμεν το)
Ναι ναι..
(ακολουθούν ασυναρτησίες εκ μέρους του και, σε συνδυασμό με τα χάχανα που δε μπορέσαμε να συγκρατήσουμε με την cuz, χάνουμε ένα μικρό μέρος του action)
Ναι ρε. Τζείνη είναι. Αφού εν η μόνη ξανθή που έρκεται στες κόντρες... (πάεις τζαι σε κόντρες. ουάο. Τωρά εππέσαμεν.)
(ακολουθούν τζ'άλλα ασυνάρτητα τζαι μετά ακούσαμε κάτι του τύπου "να πάω να φάω το μέλι" τζαι αηδιάσαμε τζαι εκουβεντιάσαμε λίγο για να μεν μας βιάσει τζ'άλλο τα αυτιά μας ο παρέας)

Κλείνει το τηλέφωνο (επιτέλους) τζαι λαλεί μας:
-Εσείς κάμνετε τους κοιλιακούς σας α. (ατσσς, pick-up line!)
-Εμείς κάμνουμεν τους, εσύ κάμνεις τες ασκήσεις σου;
-Ε εν να τες κάμω τωρά.
-Μεινίσκετε δαμέ κοντά;
-Ναι, δαμέ γυρώ (5χλμ).
-(άρκεψεν τζαι ελάλεν χωρκά σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων μπας τζαι πετύχει το, αλλά εν του εδώκαμε ποτέ επιβεβαίωση :p) (τζαι συνεχίζει) Ήρτετε σε τούντο γυμναστήριο γιατί έσιει ωραία κοπέλλια αα;
-(ΠΑΙΧΤΟΥ ΓΙΕ ΜΟΥ) Όχι, λέω του, αν επρόσεξες εχτές εξεκινήσαμε τζαι ήρταμε γιατί ξέρουμε τον γυμναστή που εν πολλά καλός.
-Ε καλά, εν τζαι είπα τίποτε (όι ρε,, μάνα μου,, εν μόνη μου που επάλαρα). Ήντα δρακούνα είσαι!
-(όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσεις τόσο το καλύτερο) Απλά απάντησα σου. (Τζαι δρακούνα είμαι για να τα φκάλλω πέρα με κοπελλούθκια που έχουν γονιούς σαν τζαι'σένα) (Άσταδγιαλα)
-Είσαστε φοιτήτριες;
-Όχι, ετελειώσαμε.
-Δασκαλούες;
-(γιατί, φαίνεται; γμτ..) Εγώ ναι, λέω του. Εσύ;
-(με περίλυπο μεν αλλά περήφανο δε ύφος..) Εγώ εν εσπούδασα.
-Και..;
-Και τι;
-(ήντα γάρος είσαι) Τζαι με τι ασχολείσαι;
-Δουλεύκω σεκιούριτι (σε γνωστή φατρία) τζαι βάλλω κόντρες.
-(βάλλεις οξά έσιεις;) Εν καλά.
-Αρέσκουν σας οι μοτόρες;
-(εγώ) Εμένα όχι.
-(η ξάδερφη) Εμένα ναι.
-Ποιες σου αρέσκουν; (σκέφτεται: "πε οι street, πε οι street!")
-Οι chopper. (σκέφτεται: "εν έσιεις υπόθεση")
-(εγώ) Α τζείνες αρέσκουν μου τζαι'μένα. (σκέφτεται: "ούτε εσύ έσιεις υπόθεση. κκιάορκα, εν καταλάβουν οι γεναίτζες που εσπουδάσαν")
(συνεχίζει για πολύ λίγο ακόμα η συζήτηση και γυρίζουμε εμείς για ραχιαίους. Εκείνος πιάνει επιτέλους τη μπάρα με τα βάρη για να κάμει δικέφαλο. Τζαι μετρά:)
-Ένα, δύο, τρία, τέεσσερα, πέεντεε (τι εννοείς έσιεις τζείνο το σφιγμένο τόνο φωνής;!), έεεεξι (απαναΐα μου, εννα κλάσει!!), εφτάααα (σκουλλιστείτε!!!), οχτώωωωω (ε τωρά σίουρα έφυεν του...).
Περιττό να σας πω ότι η ξάδερφη μου εφύρτηκε που το γέλιο, δυνατά, τζαι εμάχουμουν να τα σάσω... Ευτυχώς εποσπαστήκαμε που την αίθουσα τζαι εσυνεχίσαμε στο υπόλοιπο γυμναστήριο.

Ύστερα ο τύπος εκαταδίωκεν μας, επήε τζαι έθκιωξε την cuz που ένα μηχάνημα τάχα για να κάμνουν μια με μια φορά (είμαι σίουρη εν το είσιε καν μεν στο πρόγραμμα του!!) τζαι ήρτεν η καημένη να μου πει ότι εφύρτηκε που τη βρώμα του. ΑΛΛΑ πέτε μου, έννεν έτσι οι άντρες οι βαρβάτοι; Τζαι έβαλλεν τζαι 40 κιλά, τάχα "εσείς κάμνετε 10, εγώ κάμνω τζαι βάρη".. Τέλοσπαντων.
Ποσπάζουμαι που τα μηχανήματα τζαι έμεινε μου το αερόβιο στο τέλος, γι' αυτό επήα να βάλω την καρτέλα με τες ασκήσεις μου πίσω στον τόπο της. Ο παρέας:
-Εν να φύεις;;
-(γιατί, έσιεις έγνοια άμπα τζαι φύω χωρίς φιλούι;) Όι.
Μετά που έκατσε η κακορίζικη η cuz στο ποδήλατο, επήε τζαι εθρονιάστηκε δίπλα της τζαι έπρησεν την. Έπαιζε στην τε.βε ο Λάκης ο Γλυκούλης. Τζαι λαλεί τζείνος:
-Εν ο Λάκης ο Ομορφούλης.
-Ο Γλυκούλης, διορθώνει η cuz.
-Βρίσκεις τον γλυκούλη;; (ΠΑΙΧΤΟΥ)
Ύστερα σε κάποια φάση τούτος εγέλασε με μιαν ατάκα τζαι ελάωσεν τον η cuz:
-Εν τέλια χαζές τούτες οι ατάκες τους. Μόνο τίποτε βλάκες γελούν.
(χεχεχε, όι που ήταν να τον ξαπολύσει.. Λλίες κουβέντες αλλά μπαμ τζαι κάτω η cuz!)
Σε κάποια φάση και ενώ ήμουν 4 μηχανήματα πάρακατω, ρωτά την:
-Μα η φίλη σου έφυε;
-(αυτομολημένη απαντά) Όι, εν τζιαμέ, πήαιννε.

Ήταν να τη λύσω :p

Όι πέτε, έννεν ο άντρας που όλες ονειρευόμαστε;
Μια μια κοπέλλες, μεν κουντιέστε.

Εχτές προχτές επήαμε
μαζί με μιαν παρέα
να φάμε σε κινέζικο,
είπαν μας εν ωραία.

Εμείς συνήθως πάμε αλλού
που έχει το "new chicken"
αλλά τζαι τούτο το τοπούι
πάλε ΟΚ εφκήκεν
(στο φαΐ...).

Επήαμε τζαι ανοίξαν μας
ολόισια την πόρτα.
Ευτυχώς γιατί εν εθώρουν ομπροστά,
Έθελα να φάω πρώτα!

Πάω να κάτσω τζαι γλυστρώ.
Τζίζω της τσαέρας,
επήε θκυό μέτρα πάρατζει
ούτε που να'ταν πλαστική
τζαι να φύσαν πελλοαέρας.

Τελοσπάντων εκάτσαμε
να δούμε τι να πιάμε.
Ερωτήσαν μας δέκα πλάσματα
"αποφασίσαμε τι θα φάμε;"

Ε στη δέκατη φορά
είπαμε να τους πούμε
γιατί αν έρκετουν αλλό'νας
ήταν να πρηστούν..

Ήρτασιν τα ορεκτικά,
εγέμωσεν ο τόπος.
Τζαι το στροντζυλόν τους που τζυλά
εκόλλαν, εχάλασεν αλόπως.

Πρέπει να ήταν η μέρα μου
διότι έσυρα τα chopsticks,
έγρισα τζαι το τραπεζομάντηλο
με μιάς τζαι που την πρώτη.

Λλίον πριν να ποσπαστώ
που το ορεκτικό μου
εχάθηκεν το πιάτο μου
άψε-σβήσε που ομπρός μου.

Φέρνουν μας τζαι το νερό
τζαι βάλλουν μας στα ποτήρκα
τζαι ώστι να πιούμε μια γουλιά έρκουνταν,
ωσάν τα αππηιτούρκα.

ΑΦΗΣ'ΜΑΣ ΓΙΕ ΜΟΥ ΗΣΥΧΟΥΣ
να φάμε το φαΐ μας!
Έν τζαι να πάθουμε τίποτε
αν φύεις που πας στο αρτζ*ν μας!

Με αυτά τζαι με τούτα εφάαμεν
τζαι ήρτεν τζαι ο λοαρκασμός
τζαι έπιαν με η συγκοπή
"μα τζείνο που εφάμε ήταν χρυσός;"

Για να λαλούμε τζαι του στραβού όμως
την πάσαν την αλήθκεια,
τα φαγιά ήταν καλά,
εν εμείναν για τα σκουπίθκια.
(εκτός που το lemon chicken, αφού εν το τρώω με τίποτε)

Συμπέρασμα κοπέλια μου;
Θα πηαίννω τζει που ξέρω.
Εν μας κάμνουν τα high-class,
Ιντα'ντζαιν να υποφέρω!

Η μέρα σήμερα προβλέπεται να είναι όπως ακριβώς περιγράφεται από τον τίτλο του ποστ.
Εξύπνησα που την ανάποδη και στη δουλειά έχω όσα περισσότερα μπορούσα να έχω. Και εν ούλλα listed as no.1 στη λίστα προτεραιοτήτων.

My resolution for today: να νευριάσω όσο το δυνατό λιγότερο (καθόλου αποκλείεται, let's be realists).

Το ανακοινώνω για να δεσμευτώ δημόσια.

Wish me luck.

Πολλοί αναρωτήθηκαν τι θέλουν επιτέλους οι γυναίκες, μεταξύ τους και ο θείος του παπουτσόσυκου, ο Νικόλας, αλλά και το παπουτσόσυκο το ίδιο. Αφορμή για τούτο το ποστ ήταν το λανθάνον ερώτημα που έθεσαν τόσο ο Νικολής αλλά τζαι το φίλτατο παπουτσοσυκούδιν σε αυτό το ποστ. Έχω να σας πω φίλοι μου ότι ο κύριος Σταρόβας απάντησεν με τραγούδι στο πανάρχαιο ερώτημα, τι θέλου(με)ν οι γυναίκες (εν διστάζω να βάλω και τον εαυτό μου μέσα κάποιες φορές).

(Μην περιμένετε εικόνα, δώστε βάση στους στίχους)

Δεν είναι Ινδός...

Δεν είναι μηχανόβιος...

Δεν είναι μετροσέξουαλ...

Είναι μόνο το άγαλμα του Ζήνωνα μπροστά από την Επαρχιακή Διοίκηση Λάρνακας.





Ίνταμπου ρε κοπέλλια του Δημαρχείου;
Έπεσε λλίο ο τουρισμός τζαι είπαμε να τον ρίξουμε τέλλια;
Οξά εσείς εν περνάτε μπροστά που την Επαρχιακή Διοίκηση να τα δείτε (τα χάλια μας);

Εχτές έφερα στη δουλειά ένα scanner που είχαμε έξτρα στο σπίτι για να κάμω λίγη δουλειά της δουλειάς (εκαταλάβετε τελοσπάντων). Πού να γυρεύκω το installation cd σπίτι, έμπηκα στη σελίδα της ΗΡ, ήβρα το scanner μου, εκατέβασα τα drivers του και έκαμα την εγκατάσταση του λογισμικού, όλα καλά ως εδώ.

Το ευλοημένο όμως εν έλεγε να δουλέψει. Ρε αμάν, ρε ζαμάν, τίποτε.
Έχω μεγάλη πελλάρα όμως με τούτα, εν ανέχουμαι να με περιπαίζει η τεχνολογία. Εν να πορωθώ, εν να φάω ώωωρες, αλλά εν να το σάσω.
Τέλοσπαντων.
Φκάλλω τες πρίζες, ξαναβάλλω τες. Τίποτε.
Μπαίνω ξανά στη σελίδα της ΗΡ, κατεβάζω επιδιορθωτικά προγραμματούθκια, τίποτε.
Εχτές έλειψε η ώρα,
συνεχίζω σήμερα.
Ξαναδοκιμάζω να σκανάρω, λέω μπας και ήθελε restart το computer. Τίποτε.
Ξαναεγκαθιστώ τα drivers. Τίποτε.
Κατεβάζω διαγνωστικό προγραμματούδι. Τίποτε.
Νεκατώνω ποτζεί ποδά, έφκαινε μήνυμα ότι έλειπε ένα αρχείο. Κατεβάζω τζαι τζείνο το αρχείο, τίποτε.
Ξανανεκατώνω, βλέπω ότι τελικά το αρχείο υπήρχε στον υπολογιστή.
Ούφφου.
Νεκατώνω ακόμα λίγο, ξανακοιτάζω τες πρίζες μου τζαι ούλλα, τζαι τι ανακάλυψα..

Ξέρετε το usb σύρμα που ενώνει το scanner με τον υπολογιστή.. Που έχει που τη μια το usb σκατουλλάκι που μπαίνει πας στο usb port του υπολογιστή, και που την άλλη εν άλλου σχήματος το σκατουλλάκι που μπαίνει πας στη συσκευή..
Ε τζείνο το άλλου σχήματος σκατουλλάκι έβαλα το ανάποδα πας στο scanner τζαι εν έμπαινε τέλια μέσα τζαι ενόμιζα ότι ως τζιαμέ επήεννε...

Αρέσκει μου πολλά να βρίσκω άνθρωπους στο διάβα μου που εν γεμάτοι θετική ενέργεια. Μεταδίδουν την ρε παιδί μου, αφήνουν την in the air, όπως το άρωμα. Άμα περάσει ο άλλος δίπλα σου τζαι φορεί ένα ωραίο άρωμα αρέσκει σου. Άμα βρωμεί στραβομουτσουνιάζεις.
Σαν πχ τούτα τα τυπουθκια, εκαταφέραν και ανεβάσαν τους παραπάνω μες στο τρένο! Κάθε φορά που βλέπω το φιλμάκι κάμνω παναϋρούθκια μόνη μου όπως το μωρό..

Σήμερα εβρέθηκα στο χωρκό κ επήα να δω αγαπημένους συγγενείς. Επήα τζαι στη θεία μου τζαι επέτυχα την μια αγαπημένη μου δρακουνοξαδερφούλα να προσπαθεί να ξεκινήσει θκιάβασμα. Έχω πολλές ξάδερφες που αγαπώ πολλά, αλλά τούτη εν η μιτσιά. Τζαι η φαρματζερή :p (όσοι την ξέρουν, ξέρουν γιατί). Πάει φέτος Α' Δημοτικού.

Πρώτη ημέρα του σχολείου, το πρωί, πριν να πάει:
Πάει στην κουζίνα, πίνει νερούι τζαι ρέεται ως συνέπεια. Λαλεί της μάμας της:
-Άμμα, ίνταμπου εννα κάμω στην τάξη άμα μου έρτει να ρεχτώ; (εύλογο ερώτημα)
-Ε, αγάπη μου εννα κλείσεις το στόμα σου, εννα βάλεις το χεράκι σου μπροστά τζαι εννα προσπαθήσεις να ακουστεί όσο το λιγότερο. (καλή απάντηση)
-Ε, τζαι αν μου έρτει να κλάσω; (ε εν τζαι τούτο!)
-Να σηκωστείς τζαι να πάεις να πεις της δασκάλας "Κυρία μπορώ να πάω στην τουαλέτα να κλάσω;" (συναδελφικό χιούμορ :p)

Update:
Πριν λλίες μέρες, έπιαε η δασκάλα μες στην τάξη να τους τραγουδήσει ένα τραγουδάκι.
Πετάσσεται η καθ'όλα διακριτική πριντζηπέσσα μου τζαι λαλεί της:
-Όι, όι, όι. . . Μεν το παλεύκεις. (η δασκάλα επήε φυρμένη τζαι είπεν το της θείας μου)


Σήμερα μόλις επήα ερούφησα την με φιλούθκια τζαι λαλεί μου "ένα λεπτό!".
Εξαφανίζεται, πάει φέρνει τρεις μικρές πετρούες, τρία ψαράκια (ποτζείνα που είχαμε μιτσιοί που τα εβάλλαμε σε μια βάση, η βάση εγύριζε τζαι επροσπαθούσαμε να τα ψαρέψουμε, τζείνα ναι), τζαι έπιαε τζαι μια κόλλα τζαι εζωγράφισε το εξής:




Λαλεί μου:
-Εννα παίξουμε. (μπόρω να κάμω τζαι τίποτε άλλο;)
-Ωραία αγάπη μου! Τι εννα παίξουμε; (I don't want to know, I don't want to know)
Φέρνει την κόλλα κοντά μου, κάθεται δίπλα μου,
-Ποτούτο. Εσύ ποιο θέλεις; (αναφέρεται στα κουτιά κάτω δεξιά) Εγώ θέλω το τούτο, άρα εσύ πιάνεις το άλλο (ε φυσικά εθκιάλεξε το κουτί που είχε πουπάνω την καρδία και το τρίγωνο, τζαι άφηκεν μου εμένα τον κύκλο τζαι το αστερούι). (Άρεσε μου που μου έδωκε τζαι επιλογή..)
Βασικά οι οδηγίες ήταν ότι η καθεμιά είχε τες "πέτρες" της (εννοείται ότι έπιαε τα ψαρούθκια τζαι άφηκεν μου τες πετρούες), εβάλλαμεν τες διαδοχικά πάνω στο μεγάλο αστέρι, είτε στο κέντρο ή στες άκρες των ακτίνων τζαι εδικαιούμασταν μια κίνηση σε διπλανό σημείο κάθε φορά. Ενικούσε εκείνη που θα έκαμνε ευθεία γραμμή. Ενίκησα την μια φορά, άφηκα την ενίκησε 5-6, ενίκησα αλλη-καμιάν, εχτίτζιασε (τοξότες ιν άξχιον μάνα μουυυ), σε κάποια φάση λαλώ της
-Μα τι εν τούτα τα κουτιά τελικά; (τα κάτω δεξιά).
Τζαι απαντά μου με ένα αθώο, γελαστό, ακαταμάχητο υφούι:
-Εν για το διάλειμμα.. Αρέσκουν μου τα διαλείμματα.. (χιχιιιιι)


Ύστερα επιάσαμεν να διαβάσουμε. Εξανακάτσετε με μωρό της Α' του Δημοτικού, όσο έξυπνο τζαι αν είναι (τζαι τραστ μι, τούτης εν της φέφκει τίποτε, έγραφεν τες δικές της συνταγές σε ηλικία 5 χρονών), η ώρα 18:30 για να θκιαβάσει; (Είχε έξτρα πρόβες μπαλέτου η πριντζηπέσσα μου τζαι εκαθυστέρησε) Έντεκα μίλια, δώδεκα ώρες δε λαλείς τίποτε. Τζαι χρονικούς στόχους εβάλαμε, τζαι δωρούι της έταξα, τίποτε, εβαρκέτουν πολλά. Τέλοσπαντων, σιγά σιγά επροχωρήσαμε. Σε κάποια φάση αρκεψε τζαι εσούζετουν μπροστά-πίσω πας στην καρέκλα. Ενόμισα εβαρέθηκε τόσο που έπιαεν την. Τελικά σηκώνεται, κάμνει ελαφρά πηδηματάκια επί τόπου, κρατεί την πυζιαμούα της πίσω τζιαμέ που εν το κωλούι (χα, ήρτεν η ώρα της, λαλώ), βουρά στην τουαλέτα τζαι ακούμεν την με τη γιαγιά να λαλεί:

-Όι, όι, μεν κατουρηθείς, μεν κατουρηθείς..!!
.
..
...
Τωρά κατούρα...


Εγελάσαμεν καμπόσο με τη γιαγιά πας τούτη την κουβέντα, ετελειώσαμε τα μαθήματα μας με την δρακουνούα μου, επαίξαμε ένα παιχνίδι με συλλαβές, εκάμαμε ππούρτου η μια της άλλης πας στην κοιλιά και την έκανα σιγά σιγά..

Έσπασεν με λλίο σήμερα, τους υπόλοιπους σπάζει τους πολλάαα παραπάνω, αλλά τούτη εν η πριντζηπέσσα μου :)

Όταν εμπήκε το φετεινό καλοκαίρι, είχα πει ότι εντάξει, φκαίνει το κωλούδιν μου bigtime με το dissertation, αλλά όταν θα επιστρέψω Κύπρο θα πάρω ρε παιδί μου ένα μήνα για τον εαυτό μου. Να ξεκουραστώ, να φέρω το νου μου και μετά να ξεκινήσω δουλειά. Στο κάτω κάτω είμαι πιντωμένη εν ξέρω κι εγώ που πότε, δεδομένου ότι εδούλευκα part-time όταν έκαμνα το πτυχίο, εδούλευκα full-time τα καλοκαίρια και μετά εποφκάρτηκα με το manster.

Αλλααααααα...

Τελικά εκατάφερα τα και εξαναπιντώθηκα, αγνοώντας τα σχέδια μου για ξεκούραση και νου-φερν-ίαση. Όχι μόνο εν έκατσα ένα μήνα, εν έκατσα ούτε μισή μέρα. Το πρώτο δεκαήμερο έκαμνα εξυπηρετήσεις στην στενή οικογένεια, εξυπηρετήσεις που απαιτούσαν να σηκώνουμαι που τες 7:30 το πρωί και να κάμνω λίγες κούρσες. Άτε, εν πειράζει, εν για να τους ξεκουράσω και τούτους λίγο που εν ταλαιπωρημένοι.

Μετά έρχεται η πρώτη δουλειά. Για 3 μερούες της βδομάδας.
To take it or to leave it?
To be or not to be?
Leni: leave it!
The rest of the world: take it!
Άτε, εν τζαι decent τα λεφτά, I took it.

Εν φτάνω να ξεκινήσω, έρχεται η δεύτερη δουλειά. Πενθήμερο (or so I thought).
To take it or to leave it?
To be or not to be?
Leni: TAKE IT OF COURSE.
(Εν ερώτησα κανένα, ενδιέφερε με)

Τελικά έπιασα την τζαι τζείνη τζαι τωρά τα ποούδια μου φακκάνε πάνω στο κωλούδιν μου.


Ήμουν σε μίτινγκ για τη δεύτερη δουλειά και σε κάποια φάση που εν άντεχα άλλο, εσηκώστηκα διακριτικά να πάω στην τουαλλέτα. Και πριν να φτάσω να κλείσω την πόρτα πίσω μου.. "Λένηηηηηηηηηηηηηηηη".



Ναι, όπως θα καταλάβατε εν έχω ώρα ούτε για να κλάσω.



Κυριολεκτικά.




Λέτε να είμαι workaholic τελικά;..















Εικόνα από www.workaholic.org


Παρακαλώ βρείτε εδώ μια ΓΑΜΑΤΗ επανεκτέλεση της πατάτας της Μπρίτνι από τον Max Raabe.

Ναι, νομίζω πολλά που τα ψυχολογικά που έχει ο κόσμος γυρόν μας οφείλονται στο ότι οι γονείς τους were never really there όταν έπρεπε να είναι. Και ειδικά οι πατέρες, συνήθως γιατί κατασκοτώνουνται στη δουλειά.
Θυμούμαι πόση χαρά έκαμνα όταν ήμουν μικρή άμα ήταν να περάσουμε ώρες και να κάμουμε πράματα με τον παπά μου. Γιατί εδούλευκε που το πρωί ως τη νύχτα και έμπαινε σπίτι λίγο πριν να πάμε εμείς για ύπνο.
Και βλέπω τωρά πόσο σημαντικό ήταν για τους αδερφούς μου το ότι έστω τα σαββατοκυρίακα ήταν να περάσουν ώρες με τον παπά, έστω και αν ήταν για πράγματα που δεν απολάμβαναν και τόσο. Εσυνέβαλε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους ρε παιδί μου.

Το φιλμάκι το βρήκα απλά brilliant. Enjoy.



Ευχαριστίες στη φίλη που μου το έστειλε!

Go xtapodaki!!
(LOL)

I like.






..a lot

Φαίνεται να είναι μεν το προϊόν της σκέψης κάποιου αθκιασερού, αλλά it's a good one :p

Σε σχέση με το προηγούμενο ποστ, απλά ειλικρινά χαίρομαι που ξέρω νοσηλευτές που δεν έχουν καμία σχέση με τους υπόλοιπους αμπάλατους βολεμένους που εργάζονται σε δημόσια νοσηλευτήρια.

Γενικά νομίζω θεωρούμαι αρκετά αθυρόστομη, αλλά τζιαμέ που πρέπει. Άμα πρόκειται για συναναστροφές με τον κόσμο αρέσκει μου πολλλά

η διακριτικόοτητααα,

η ευγέενειααα,

γενικά τούντα πράματα θεωρώ τα πολλά σημαντικά. Και προπάντων εν θέλω να φέρνω τον άλλο σε δύσκολη θέση. Ακόμα τζαι αν καμιά φορά του αξίζει. Μετά την προλόγιση τούτη, έχω να δηλώσω ότι φακκκκκκά μου κέντρο η κυρία στην γραμματεία του γυναικολογικού τμήματος δημόσιου νοσοκομείου.

1. (στο τηλ)
-Γεια σας, θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για μπλα μπλ
-Να έρτεις την τάδε μέρα.
-Εν μπορώ την τάδε μέρα, εν
-Ε πότε μπόρεις;;;
-Την τάδε γίνεται;
-Η ώρα τάδε.
-Ευχαρ
Οϊνκ.
(grrr)

2. (στο actual ραντεβού, όπου πρέπει να καρτεράς 50 ώρες να γραφτείς, 79 ώρες να έρτει ο φάκελλος σου στη γραμματεία, να σε φωνάξει η γραμματεία, να πάεις στις sisters να σε βάλουν σε σειρά για το γιατρό που -αν είναι μέσα- θα δεις)
(είμαστε στη φάση που καρτεράς 79 ώρες και για να μεν χάσεις ΟΥΛΛΕΣ τες ώρες σου, έχεις φέρει κανένα βιβλίο ή λλίη δουλειά να κάμνεις)
(η κυρία της γραμματείας) -Κωστούλλα Κωστίδου
(η Κωστούλλα μάshεται να σηκωστεί με φυσιολογικούς ρυθμούς)
(η κυρία της γραμματείας) -ΚΩΣΤΟΥΛΛΑ ΚΩΣΤΙΔΟΥΥΥΥ
(βουρά τρομοκρατημένη η Κωστούλλα τζαι ξεκινούν τζαι οι υπόλοιπες να συνάουν τα ππουρτού τους, άμπα τζαι ήρτε η σειρά τους)
(η κυρία της γραμματείας) -Ρουσλάνα Χατζηπαύλουυυυ
(εν σηκώνεται καμιά)
(η κυρία της γραμματείας) -ΡΟΥΣΛΑΝΑ ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΟΥΥΥΥΥΥ
(εννεν δαμέ η Ρουσλάνα)
.
.
(θκιαβάζει αλλο θκυο-τρία ονόματα, στο μεταξύ έχεις συνάξει τα ππουρτού σου μόνο για να ανακαλύψεις ότι παρόλο που έκαμες εγγραφή πριν 80' ακόμα εν ήρτε ο φάκελλος σου. Άρα ξαναννοίεις τα ππουρτού σου τζαι καρτεράς, για να αρκέψει στο κάρτον η αχαρακτήριστη κυρία να την καμπανιάζει αδιάκριτα και ανυπόμονα)
(η κυρία της γραμματείας) -Γιωρκού Γιωρκουλλήηηη
(η Γιωρκού όμως εν 8μιση μηνών κατάβαρη, τζαι χρειάζεται κάτι παραπάνω που μισό δευτερόλεπτο να σηκωστεί)
(η κυρία της γραμματείας) -ΓΙΩΡΚΟΥ ΓΙΩΡΚΟΥΛΛΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ
(και ναι, εν επίστευκε κανένας ότι η Γιωρκού θα τα κατάφερνε ποττέ να σηκωστεί έτσι γλήορα, βουρά -ναι, σχεδόν βουρά- τζαι πιάνει το φάκελλο της)
(η κυρία της γραμματείας) -Λένι Ποτζείνηηη
(η Λένι όμως εξαπόλησε τα πράματα της τζιαμέ που εκάθετουν τζαι εβούρησε τζαι έπιασε τον φάκελλο της, μπουκώνοντας έτσι την κυρία της γραμματείας, μη θέλωντας να ανακαλύψει το εύρος της έντασης της φωνής της)

...


ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:

Παρακαλείται κάποιος να την κάμει να ΣΚΑΣΕΙ επιτέλους τζαι να της διδάξει λίγους ΤΡΟΠΟΥΣ. Επιτέλους εν σε νοσοκομείο που δουλεύκεις κόρη μου, όϊ στες ΜΑΝΤΡΕΣ του τζυρού σου!!!!!!!

http://www.onemotion.com/flash/spider/

Δεν είχα ιδέα ότι οι αράχνες έχουν τόσα πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά (ή εν έκατσα ποτέ να το σκεφτώ). Πολύ χάζι άμα αλλάξετε τον τρόπο μετακίνησης της σε bouncy. Χεχε

Speaking of which, εδώ το itsy bitsy spider, animated.

(...η συνέχεια)


Το θυμήθηκε όταν έγινε η Μεγάλη Έκρηξη. Τότε όμως πια ήταν πολύ αργά παρόλο που είχε περάσει μόνο ένα δευτερόλεπτο. Το Σύμπαν είχε δημιουργηθεί όπως ακριβώς είχαν υπολογίσει Όλοι οι Μάγοι του Χάους αλλά η σούπα για το βράδυ είχε εξαφανιστεί μαζί με το καπάκι και την κατσαρόλα ολόκληρη. Η Μάγισσα κοίταξε γύρω της και όταν συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί γέλασε με την καρδιά της και το γέλιο της πέρασε την γκαραζόπορτα και τον διάδρομο και ακούστηκε ως κάτω στο ισόγειο και από εκεί ταξίδεψε σε ολόκληρο το Σύμπαν με τις ταχύτητες που Όλοι οι Μάγοι του Χάους είχαν πολύ σωστά υπολογίσει και όταν έφτασε στη γη έγινε αεράκι, πέρασε απαλά από μια μικρή ζεστή λιμνούλα, ρίγησε την επιφάνεια της και κάτι πολύ μικρό μικρούτσικο αναδεύτηκε μέσα της.

Εντωμεταξύ στο Ρεστωράν στο Τέλος του Σύμπαντος, η Μάγισσα σταμάτησε να γελάει όταν είδε πώς την κοιτούσαν Όλοι οι Μάγοι του Χάους. Ε καλά εντάξει, είπε, ήμουν λίγο αφηρημένη αλλά δε χάθηκε ο κόσμος και θα σας φτιάξω αμέσως τώρα μιαν άλλη σούπα. Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της και Όλοι οι Μάγοι του Χάους πετάχτηκαν όλοι μαζί συγχρόνως και είπαν με μια φωνή όχι δε θέλουμε άλλη σούπα και την παρακάλεσαν να καθήσει κάτω. Έβαλαν μπροστά της μιαν άσπρη κόλλα χαρτί, της έδωσαν ένα μολύβι και της ζήτησαν να γράψει όλα αυτά που είχε βάλει μέσα στη σούπα. Κοιτάξτε, είπε η Μάγισσα, είχα πάρα πολλές δουλειές σήμερα, δεν πρόλαβα να ψωνίσω και είπα να φτιάξω μια σούπα από το τίποτα με ό,τι υπήρχε πρόχειρο. Όλοι οι Μάγοι του Χάους που άλλες φορές ήταν όλο υποδείξεις για το τι έπρεπε να βάλει ή να μη βάλει στη σούπα που έτρωγαν, αυτή τη φορά συμφώνησαν χωρίς κανένα σχόλιο περίμενοντας με αδημονία τη συνέχεια. Λοιπόν, είπε η Μάγισσα, υπήρχε μόνο ένα ξερό κομμάτι τυρί στο ψυγείο, λίγο μπαγιάτικο ψωμί στη ψωμιέρα και υπήρχαν τρία αυγά με τα οποία μπορώ να σας φτιάξω μια ομελέτα αν θέλετε, αλλά Όλοι οι Μάγοι του Χάους είπαν όχι δεν ήθελαν, το μόνο που ήθελαν γρήγορα, αμέσως και σαφέστατα ήταν όλα τα υλικά που υπήρχαν μέσα στη σούπα και οι ακριβείς αναλογίες τους. Η Μάγισσα που είχε αρχίσει να βαριέται την γκρίνια τους, πήρε το χαρτί και το μολύβι και έγραψε: 2 κύβοι κοτόζουμο 1,5 λίτρο νερό 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο 1 κουταλιά της σούπας αλεύρι 2 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο 1 κουταλιά της σούπας άνηθο. Όλοι οι Μάγοι του Χάους που διάβαζαν σκυμμένοι επάνω από το κεφάλη της αυτά που έγραφε, τα ξαναδιάβασαν προσεκτικά όταν τελείωσε και την ρώτησαν αν αυτά ήταν όλα και μόνο αυτά. Η Μάγισσα έγνεψε καταφατικά αλλά δε φαινόταν και πολύ σίγουρη και μετά θυμήθηκε και φωτίστηκε το πρόσωπό της. Όλοι οι Μάγοι του Σάους κρεμόντουσαν απ' τα χείλη της. Ε λοιπόν είχε βάλει και κάτι άλλο μέσα στη σούπα, κάτι που είχαν ξεχάσει χτες βραδυ στο τραπέζι που έτρωγαν Όλοι οι Μάγοι του Χάους, οι οποίοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και αναστέναξαν με απόγνωση. Διότι χθες το βράδυ στο τραπέζι είχαν αραδιάσει όλα τα στοιχειώδη σωματίδια, το φωτόνιο και τα νετρίνα το ηλεκτρόνιο το μιόνιο και τα π μεσόνια το πρωτόνιο και το νετρόνιο και όλα τα κουάρκς, το κόκκινο, το άσπρο και το μπλε, και τώρα δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά ούτε το ίδιο το τραπέζι στη θέση που ήταν χθες βράδυ. Ρώτησαν ξανά την Μάγισσα αν μπορούσε τουλάχιστο να τους πει πόσο είχε βάλει και εκείνη σήκωσε τους ώμους της και είπε όσο χρειαζόταν η σούπα αλλά ίσως είχε πέσει λίγο περισσότερο. Για πολλή ώρα δε μίλησε κανείς και ύστερα κάποιος άρχισε να μιλάει και να λέει ότι "νομίζω πως εδώ χρειάζεται να κάνουμε μια στάση και να δούμε πού ακριβώς βρισκόμαστε. Η συνταγή για την κατασκευή του Σύμπαντος πιθανότατα είναι απλή. Φαίνεται πως χρειαζόμαστε κουάρκ, ηλεκτρόνια, ίως και λίγα ακόμη πράγματα, όπως και μετικά είδη δυνάμεων για να τα συγκρατούν με διαφορετικούς βαθμούς έντασης. Οπωσδήποτε η συνταγή είναι ακόμη αρκετά περίπλοκη και ανεπαρκής " (P. W. Atkins, Η Δημιουργία, σελ. 33).

Έτσι ακριβώς έγιναν όλα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Οι γυναίκες να βουλιάζουν κάθε πρωί με τη σκέψη τι θα φάμε σήμερα, όλοι οι επιστήμονες να ψάχνουν ακόμη να βρουν τι προκάλεσε τη Μεγάλη Έκρηξη και Εκείνος να ισχυρίζεται πάντα ότι έφτιαξε τον κόσμο σε εφτά ημέρες. Παρόλα αυτά ο κόσμος αυτός είναι όμορφος. Αλλά παρόλη την ομορφιά του και ενώ η βασική επιδίωξη όλων είναι η ευτυχία, το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος πολέμους, ανταγωνισμούς και αδικίες, φτώχεια αρρώστειες και πείνα. Έτσι άρχισε να διαδίδεται η ιδέα ότι αυτός ο κόμος δεν είναι αληθινός, ότι ο παράδεισος υπάρχει σε μια άλλη ζωή, ότι υπάρχουν αλλού σε άλλους κόσμους άλλα τέλεια όντα που μας παρακολουθούν και μας προσέχουν και μας επισκέπτονται κιόλας ενίοτε. Επειδή όμως όλα αυτά άπτονται της επιστημονικής φαντασίας δεν είναι φυσικά του παρόντος, όπου θα μπορούσαμε να ζήσουμε όλοι καλά και μερικοί καλύτερα.

Της Βάσως Σινοπούλου

Μια φορά και έναν καιρό και πριν από όλα ήταν το χάος. Μια μέρα λοιπόν που τίποτε δεν ήταν στη θέση του και όλα ήταν άνω κάτω, μια κανονική μέρα δηλαδή Όλοι οι Μάγοι του Χάους είπαν και συμφώνησαν ότι τέλος πάντων πρέπει να μπει μια τάξη στο σύμπαν να ξέρουμε από πού ερχόμαστε που βρισκόμαστε και πού πάμε. Να βρουν οι γαλαξίες τη θέση τους και τα άστρα τις τροχιές τους, ο ήλιος τους δορυφόρους του και η γη τις θάλασσες και τις οροσειρές το φως και το σκοτάδι. Κάποιος είπε ότι μπορεί να τα κάνει όλα αυτά μέσα σε μια εβδομάδα αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία γιατί η όλη υπόθεση ήταν πραγματικά εξαιρετικά περίπλοκη. Διότι εκτός από τους Γαλαξίες, τους Πλανήτες και τους Απλανείς Αστέρες που τέλος πάντων όλος ο κόσμος τους ξέρει, έπρεπε ακόμη να βρουν τη θέση τους μέσα στο σύμπαν τα Διαλυτά και τα Σφαιρωτά Σμήνη των Αστέρων, οι Σφαιρικοί και οι Σπειροειδείς Γαλαξίες για να μη μιλήσουμε για τις Μαύρες Τρύπες μέσα στις οποίες πετούσαν ό,τι δεν τους χρειαζόταν ή τους περίσσευε αλλά καθώς κανείς δε θυμάται πια ούτε σημείωσαν πουθενά τι πέταξαν, ψάχνουν τώρα όλοι να βρουν τι υπάρχει εκεί μέσα. Αυτοί όλοι λοιπόν αφού ολόκληρη την ημέρα τριγύριζαν πέρα δώθε μετρώντας και υπολογίζοντας τη Σκοτεινή Ύλη και την Κοσμική Ακτινοβολία, το βραδάκι έπαιρναν όλοι τον ίδιο δρόμο που κατέληγε στο Ρεστωράν στο Τέλος του Σύμπαντος. Αυτό ήταν το μόνο που υπήρχε επειδή δεν είχαν ακόμη ανακαλυφθεί οι πιτσαρίες και τα φαστ φουντ και αυτό το ρεστωράν το είχε μια Μάγισσα που της άρεσε να φτιάχνει σούπες. Ήταν πολύ ψηλή και αδύνατη και είχε την ικανότητα να ανεβαίνει πέντε πέντε τα σκαλιά και να βρίσκεται στο τρίτο πάτωμα ενώ ακόμη οι άλλοι περίμεναν το ανσανσέρ να κατεβεί στο ισόγειο και όταν γελούσε και η γκαραζόπορτα ήταν ανοιχτή, το γέλιο της αντηχούσε σε ολόκληρο το διάδρομο. Της άρεσε λοιπόν να φτιάχνει σούπες, αλλά επειδή ήταν εξαιρετικά πολυάσχολη και λίγο αφηρημένη τής ήταν αδύνατον να φτιάξει δύο φορές την ίδια ακριβώς σούπα ακόμη και αν χρησιμοποιούσε τα ίδια υλικά. Εκτός αυτού, ήταν επίσης δύσκολο να προσδιορίσουν Όλοι οι Μάγοι του Χάους ποια ακριβώς σούπα εννοούσαν όταν της έλεγαν φτιάξε μας ξανά εκείνη τη σούπα που φάγαμε τότε διότι παρόλη την μαγεία και την σοφία τους δεν μπορούσαν να καθορίσουν το τότε αφού δεν είχε δημιουργηθεί ακόμη ο κόσμος και οι μέρες της εβδομάδας και δεν μπορούσαν παραδείγματος χάριν να πουν φτιάξε μας ξανά εκείνη την ωραία σούπα που φάγαμε την Δευτέρα ή την Παρασκευή. Επδιή όμως αυτή ήταν μια καλή Μάγισσα τους άκουγε όλους, δε θύμωνε ποτέ και ύστερα έφτιαχνε μια καινούργια σούπα χωρίς να λαμβάνει υπόψη της αυτά που έλεγαν Όλοι οι Μάγοι του Χάους. Οι οποίοι εξάλλου παραμέριζαν τα πιάτα τους και ξεχνούσαν τι είχαν φάει αμέσως μόλις τελείωναν τη σούπα τους, αράδιαζαν επάνω στο τραπέζι όλα τα στοιχεία που είχαν και άρχιζαν τους υπολογισμούς τους συνδυασμούς και τις υποθέσεις προσπαθώντας να φτιάξουν μια καλή θεωρία για την Αρχή του Σύμπαντος και να βάλουν μια τάξη στο χάος. Μαζί τους ήταν πάντα Εκείνος που έλεγε πως μπορεί να φτιάξει όλο τον κόσμο σε εφτά ημέρες, αλλά Όλοι οι Μάγοι του Χάους είπαν πως ακόμη και αν κατάφερνε να το κάνει αυτό, κανείς δε θα τον πίστευε. Εκείνος δεν είπε τίποτε και κανείς δεν πρόσεξε το περίεργο χαμόγελο του καθώς χάιδευε την μακριά λευκή γενειάδα του.

Τέλος πάντων με τα πολλά τα μαγικά και τα άλλα κατάφεραν να τα μετρήσουν και να τα υπολογίσουν και να τα εξηγήσουν όλα. Γιατί το κάθε τι μέσα στο σύμπαν έπρεπε να βρίσκεται εκεί ή λίγο πιο εκεί, καθόρισαν τις θέσεις τις τροχιές και τις ταχύτητες και τις αποστάσεις, βρήκαν και ανακάλυψαν όλα τα στοιχεία και από τι αποτελείται το καθένα και πώς συνδυάζονται με όλα τα άλλα και έφτασαν πάρα πάρα πολύ κοντά στην αρχή. Τόσο κοντά που η επόμενη κίνηση έπρεπε να γίνει με ακρίβεια χιλιοστού του δευτερολέπτου γιατί σε αυτό το πρώτο δευτερόλεπτο επρόκειτο να κριθούν όλα. Για τον λόγο αυτό ήσαν πολύ προσεκτικοί και συνοφρυωμένοι το βράδυ που μαζευόντουσαν στο Ρεστωράν στο Τέλος του Σύμπαντος και ούτε πρόσεχαν τι έτρωγαν. Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν η Μάγισσα που δεν της άρεσε καθόλου να τους βλέπει κατηφείς, έβαλε την κατσαρόλα με τη σούπα στο μάτι της κουζίνας και μετά πήγε δίπλα και ξέχασε να χαμηλώσει τη φωτιά.

Έσβησα όταν διάβασα αυτό το άρθρο.

I'm speechless.

Που την ημέρα που ήρτα πίσω, you can call me οικοκυρά. Ξυπνώ πρωί και παίρνω συγγενικό κόσμο δουλειά, πάω τράπεζες, φρουταρίες, καθαρίζω, κάμνω μπουγάδες, σιδέρωμα, εννοείται μαειρεύκω, παίρνω τον μιτσή ιδιαίτερα, έτο είμαι μάμα version 1.1.

Να σημειωθεί ότι έχω ιδιαίτερα άσχημο PMS (i.e. Pass My Shotgun) τούτη τη φορά. To Μωρό μπορεί να επιβεβαιώσει.

Σήμερα Σάββατο οι δικοί μου συνηθίζουν να κάμνουν τα ψώνια τους σε γνωστή υπεραγορά. Αλλά, επειδή τις πλείστες φορές εν ο παπάς μου που κάμνει το ψώνισμα, έχει pellarus και πάει που τες 7:30 γιατί μετά γινήσκεται της...υπεραγοράς. Ε, σήμερα που μου το εκοττήσαν το ψώνισμα (γιατί εμερίμνησα και εκαθάρισα my share που το σπίτι που πιο πριν), έπρεπε να σηκωστώ κι εγώ σαν άξια αντικαταστάτης (τρομάρα μου).

Εσηκώστηκα η ώρα 8μιση. Με τον ήρεμο τρόπο που χρειάζομαι για να ξυπνήσω, σαν ευαίσθητη πριντζηπέσσα που είμαι.
(sharrrr η πόρτα)
"Άτε, ξύπνα αν θα πάεις να ψουμνίσεις".
(@&*$&^^!%$&@$
Το πρωινό ήταν ένα κλασσικό πρωινό Σαββάτου στο σπίτι, με τη μάνα μου να επιδίδεται στο αγαπημένο της άθλημα → να μουρμουρά για τες δουλειές που αναλαμβάνει ο παπάς μου τζαι εν τες κάμνει. (όσο για το ποιος έχει δίκαιο, έχουν από μισό πόντο)

Έκατσα να προγευματίσω λλίο, αρκέφκει ο συναγερμός κάποιου σπιτιού της γειτονιάς. (Νομίζω κάμνουν τους τόσο σπαστικούς για να ενοχλούνται και όχι να φοούνται οι διαρρήκτες.)
5' απόλυτης τσιριλλοσύνης του συναγερμού.
Κάποιος τον σβήνει.
Ησυχία.
Αρκέφκει τη μουρμούρα η μάνα μου.
Αρκέφκει και ο συναγερμός.
Αρκέφκει τζαι ο τζύρης μου με το γνωστό πρόσεξε-να-μεν-κάμεις-οτιδήποτε-άλλο-που-τζείνο-που-εννα-σου-πω ύφος:
"Shampoo πιάνουμε Head and Shoulders classic. Αφρόλουτρο πιάνουμε Palmolive ή το τάδε ή το τάδε. Καφέ κυπριακό πιάνουμε Χαραλάμπους (καφέ εν είχε πας στη λίστα). Καφέ πιάνουμε Nescafe (which reminds me ότι εξίασα να πιάω τον καφέ που μου αρέσκει)."
Κλπ,
κλπ,
κλπ.
@&$^$%!)(*&$

Ένιγουεη. Πιάνω τη λιμουζίνα (την μιαν που ούλλες που έχουμε) και πάω στην Υπεραγοράαα με το εμ.πι.δρι μου να παίζει τραγουδάκια που θα με βοηθούσαν να φκάλω το s(h)ession. ΘΚΥΟ ΕΥΡΩ για να πιάεις καροτσούι! Θκυο ευρώ! Εν τους εκανούσαν τα μονόευρα;; Ευτυχώς μες στα αυτοκίνητα έχουμε πάντα ψιλά για τούτη την περίσταση.

Mάσhιαλλα μας ααα, εγέμωσα το καροτσούι (είχε 2 βδομαδούλες να ψωνίσουμε), ετάρασσα το με δυσκολία, έπεφτα πας σε αμπάλατους, βρωμερούς χόμο-σύπριους (καλά, ακόμα δρώνει ο κόσμος;) τζαι να πρέπει να επιδεικνύω τζαι τες οδηγητικές μου ικανότητες να μεν τσιλλήσω τους ροκόλους που επετάσσουνταν μες στους τροχούς ή να μεν τρίψω την κωλάρα της κυρίας που αποφάσισε να την εκθέσει στο μέσο του διαδρόμου ψάχνοντας το απορρυπαντικό της.
Αλλά ήβρα τα ούλλα σχετικά εύκολα και ένιωθα και μια ικανοποίηση γιατί τα πράματα έβαλλα τα ταξινομημένα μες στο καρότσι και ήταν να εν πιο εύκολο το πακετάρισμα και συνεπώς το συγύρισμα laζer (πορώνουμαι με τούντες μαλακιούλες, φταίω;).
Πιάνω τα ούλλα, έμεινε μια μπουκάλα που ήθελε η μάνα μου για το ψυγειούι του νερού. (έσhει κυπριακό σπίτι που εν έσhει ποτζείνο;)
Ρωτώ μιαν υπάλληλο,
"εν στον 1ο όροφο τζείνα μάνα μου. Έφκα που τες σκάλες" (και δείχνει τη σκάλα κινδύνου).
Άτε, λαλώ, είδα κάπου ανσανσέρ, αλλά ένας όροφος είναι, και γυμναστική και οικονομία στο ρεύμα.
Που εμπήκα μες στην σκάλα εκατάλαβα γιατί την λεν "κινδύνου". Διότι άμα μπεις μέσα τζαι προσπαθήσεις να φκείς ή να κατεβείς διατρέχεις μεγάαααααλο κίνδυνο.




Τζαι ήταν κ έλλειψη οι μπουκάλες. Δε βαριέ.

Τέλοσπαντων. Επέρασε τζαι τούτο.

Αργότερα στο σπίτι:
Του τουρου τουρου τουρου τουρου τουρου του (το σταθερό).
-Παρακαλώ;
-Ναι, την κυρία Δήμητρα; (για πολλοστή φορά σήμερα)
-Δεν υπάρχει καμία κυρία Δήμητρα εδώ, μάλλον έχετε λάθος αριθμό. (για πολλοστή φορά σήμερα)
-Τον κύριο Πανίκο;
-Ούτε κανένας κύριος Πανίκος υπάρχει εδώ.
-Εσύ ποια είσαι;
-Προφανώς όϊ τζείνη που ψάχνετε.
Οϊνκ.

Σε μελλοντικό τηλεφώνημα:
-Παρακαλώ;
-Ναι, την κυρία Δήμητρα;
-Μόλις την εφάμε.



Όπως λέει και ο τίτλος, εν η ημέρα των ζώων σήμερα.

Άτε χρόνια μας πολλά!!

Με το που ερχόμουν έλεγα να ξεκουραστώ. Ήταν καλό το πακέτο που έφαα με το dissertation (μεν σας πω ήταν container). Αλλά, ως γνωστόν, τα πράγματα στη ζωή εν έρχονται όπως τα σχεδιάζουμε (πρόβλημα των Δυτικών, ανάλυση σε μελλοντικό ποστ).

Ο παππούλης μου, άρρωστος εδώ και πολλά χρόνια, αρρώστησε τζι άλλο. Ετραβούσε μεγάλο σταυρό, αλλά φαίνεται εμπορούσε να τραβήσει και μεγαλύτερο. Όπως και να'χει, το παλεύει στο νοσοκομείο αυτές τις μέρες και πιντώνουνται όλοι και βγάζουν βάρδιες. Εύχομαι το καλύτερο για εκείνον, ό,τι κι αν είναι αυτό...

Σήμερα επήα να τον δω ξανά. Εχάρηκα γιατί ήταν σαφώς καλύτερα που προχτές που τον είδα μόλις ήρθα. Με τη λήξη του επισκεπτηρίου εκατέβαινα για να φύγω και, για να μεν σας τα πολυλογήσω, επροσφέρθηκα να πάρω την εγγλέζα γυναίκα του εγγλέζου "γείτονα" του παππού μου ως ένα κεντρικό σημείο της πόλης, γιατί ελοάρκαζε να πιάσει ταξί μέχρι εκεί, τζαι που τζιαμέ λεωφορείο για Πρωταρά γιατί εκεί εμέναν.
(Θκυό αshελλιές τόπος ήταν να της κόψουν την κκελέ της στο ταξί κι εξάλλου δηλώνω ακόμα πιο ευαισθητοποιημένη προς τες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην Κύπρο-μπανανία οι τουρίστες εν όψει έλλειψης ή ανοργανωσιάς των ΜΜΜ μετά την εμπειρία μου εις την Αγγλίαν)

Όπως και να'χει, στο δρόμο η γυναίκα εξιστόρησε μου το πώς ήρθαν για διακοπές στο νησί μας στις 6 Σεπτ και στις 12 ο άντρας της εισήχθη με πνευμονία. Και μάλιστα έπεσε και σε κώμα ο καημένος και είχαν καλά τράβαλα μέχρι να επανέλθει. Στο μεταξύ, η γυναίκα είπε στον manager του ξενοδοχείου στο οποίο έμεναν ότι εν θα έκαμνε το check out της στις συμφωνημένες ημερομηνίες γιατί εν ήθελε να φύει και να αφήκει τον αντρούλη της δαμέ. Πριν να προλάβω να σκεφτώ πιθανές αντιδράσεις του manager, εποστόμωσε με η γυναίκα με το που μου είπε ότι ο τύπος είπεν της να μεν ανησυχεί και για όσο διάστημα ακόμα χρειάζεται να μείνει εν θα πληρώσει ούτε διαμονή, ούτε και φαγητά. Και μάλιστα ήρθαν και τα παιδιά τους, λόγω του ότι ο καημένος κύριος έπεσε σε κώμα, και αφήκαν τους να μείνουν στο δωμάτιο του ζευγαριού και ούτε εκείνοι επληρώσαν μπακίρα σε διαμονή και διατροφή. Και κάθε μέρα ρωτά την το προσωπικό του ξενοδοχείου πώς πάει ο άντρας της κλπ. Και εκατασυγκινήθηκα...

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον manager του ξενοδοχείου, είσαι μεγάλος τσιάκκκος!



Συζητώντας αργότερα το θέμα με τη θεία μου, είπε μου την ιστορία κάτι μακρινών συγγενών που το παιδί τους ανέπτυξε μια πολλά σπάνια μορφή καρκίνου, που εν κανεί που ήταν σπάνια, εν το υποπτεφθήκαν γιατί εκείνη η μορφη συναντάται μόνο σε βρέφη και στο μωρό εμφανίστηκε όντας στην εφηβεία! (Χαρά στην τύχη του!) Η γυναίκα έχει ένα χρόνο να δουλέψει, βουρούν το μωρό σε θεραπείες βαρβάτες πιντωμένες και εδιέκοψε και ο σύζυγος που τη δουλειά του που εδούλευκε χρόνια. Βοήθεια που την κυβέρνηση εν επιάσαν διότι επήαν που μόνοι τους Αγγλία τζαι εν εκαρτερούσαν τες πολλά άψε σβήσε κυβερνητικές υπηρεσίες να τους πέψουν εκείνοι πρώτα (θου Κύριε φυλακήν το στόματί μου.....). Εκατασυγκινήθηκα πάλε όμως όταν έμαθα πως όταν επέστρεψαν Κύπρο επεριμέναν τον άνθρωπο οι μισθοί του ούλλοι και που τη δουλειά είπαν του "αν θέλεις έρχεσαι, αν θέλεις εν έρχεσαι, ο μισθός σου εννα έρχεται να σε βρίσκει" ως εκτίμηση για τα χρόνια που εδούλευκε τζιαμέ.

Επίσης τα θερμά μου συγχαρητήρια στους εργοδότες του ταλαίπωρου πατέρα, είσαστε τσιάκκκοι!



Και ακόμα μια κουβέντα που άκουσα πάλε σήμερα: Επήγε η ίδια η ιδιοκτήτρια της (πολύ μεγάλης) επιχείρησης στην οποία ήταν υπάλληλος άλλος ταλαίπωρος πατέρας και έδωσεν του λίγες χιλίαδες λίρες μετρητά στο χέρι γιατί ήταν να ταξιδέψει ο πατέρας εκείνη τη μέρα για το παιδί του και μπορεί να μεν επρολάβαινε να πιάσει λεφτά.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια και στην κυρία ιδιοκτήτρια, είσαι τσιάκκκισσα!

Ό,τι κι αν πω μετά που τούτα περισσεύει.
Υπομονή και δύναμη να έχει ο κόσμος.
Και περαστικά σε όλους.
Απλά χαίρομαι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι...

Επάτησα επιτέλους πάτρια εδάφη.

Εν ήθελα να γράψω τίποτε νωρίτερα διότι ήρτα σουρπρίς στο Μωρό (περίεργο και άντεξα, συνήθως καταφέρνω και κάμνω τα μαντάρα). Όπως και την προηγούμενη φορά (μάνα μου το Μωρό μουυυυ), έκαμε κανένα μισάωρο να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται και μετά αρκέψαν τα "ό,τι ψέμα λαλείς μου πιστεύκω το όπως τον παλαβό". χεχ. Που να ξέρει το μωρό πόσες τύψεις ένιωθα πάλε που τον εψέφκιαζα για να πετύχει το σουρπρίς... ♥

Ήταν ένα πολλά στρωτό ταξίδι (just for a change), είδαμε και την ταινιούδαν μας (Οver her dead body, ήταν οκ, εγέλασα δυνατά σε κάποιες φάσεις), εκόψαμε και το κουρούδιν μας καμιά ωρούα (ερυάσαμε φυσικά γιατί ενομίζαμε ότι ήταν να πυρώσουμε αν εβάλλαμε την ζακέτα πριν να κοιμηθούμε), δεν είχαμε ούτε καθυστερήσεις, οι βαλιτσούες εφκήκαν γρήγορα, μια χαρά.

Η μόνη παρατήρηση που έχω να κάμω είναι ότι.. αχεμ, εεε, πώς να το θέσω τώρα και να το πάρετε ψύχραιμα;

Αχεμ, τα χειροκροτήματα στις προσγειώσεις της Cyprus Airways λιγοστεύουν όσο παν.

There, I said it.

Κι ερωτώ:

• Ποιοι είναι αυτοί που χειροκροτούν;
• Γιατί χειροκροτούν;
• Γιατί κάποιοι έπαψαν να χειροκροτούν;
• Πώς νιώθουν εκείνοι που χειροκροτούν που οι άλλοι δε χειροκροτούν;

Έχω κάποιες υποψίες, αλλά είμαι περίεργη να ακούσω απόψεις.







Αυτό από Γαλλία (haven't been to, yet).
(Λαλείτε το terminal 2Β στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο να εν για την Cyprus Airways??)