Η χρονιά εξεκίνησε θετικά μπορώ να πω.
Με την επανέναρξη των σχολείων εκαλέσαν με για αντικατάσταση.
Που πιθανό θα πάει μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Δηλαδή (α) θα πιάνω μισθό στο τέλος του μήνα και (β) δε θα χρειάζεται να ξαναπάω να υπογράψω άνεργη μέχρι τον Ιούνη (νομίζω). WOW
Φυσικά η αντικατάσταση μου εν στη Λάρνακα. Τούτο σημαίνει καμιά 80αριά χιλιόμετρα την ημέρα, τουλάχιστο. Τζαι ξέρετε πόσα επήε η πεζίνα; Δεν πειράζει όμως, οι καιροί εν δύσκολοι και είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων που έχω δουλειά. Είναι και μια ευκαιρία να βλέπω περισσότερο τη μάνα, μου τις φίλες μου, τη ξάδερφή μου.
Την πρώτη μου μέρα στο καινούριο σχολείο εσυνάντησα μια μακρινή συγγενή του παπά μου τζαι, μες στα τυπικά, ερώτησα την για την κόρη της, με την οποία είμασταν συμμαθήτριες στο λύκειο. Είπε μου ότι είχε κηδεία, ότι είχε πεθάνει ο παπάς μιας φίλης της. Η οποία ήταν πολλά καλή μου φίλη για πολύ καιρό στο σχολείο. Με τες σπουδές εχαθήκαμε. Εστεναχωρήθηκα πάρα πολλά. Αποφάσισα να πάω στην κηδεία.
Η εκκλησία απέχει 5 λεπτά με τα πόδια που το σπίτι της μάνας μου. Είπα να πάω περπατητή. Τζαι τότε εξεκίνησε ο καταιγισμός των flash-backs, διότι η διαδρομή ήταν η ίδια με αυτή που έκανα κάθε πρωί και σχεδόν κάθε απόγευμα στα γυμνασιακά και λυκειακά μου χρόνια.
Επέρασα που το γωνιακό σπίτι των επιχειρηματιών γειτόνων μου, που ποτέ μα ποτέ δεν είδα, όσα χρόνια και αν επερνούσα που τζιαμέ, όσες διαφορετικές ώρες της ημέρας. Επιάσαν και δεύτερο σκύλο. Το γρασίδι τους ήταν γεμάτο dog poop. Φαντάζουμαι καθαρίζει τα η αλλοδαπή οικιακή βοηθός τους.Εθυμήθηκα που ο γιος τους ήρτε μια φορά νύχτα τζαι έσυρε αυκά πας στον τοίχο του θείου μου γιατί -αν δεν κάμνω λάθος- είχεν του κάμει παρατήρηση γιατί ενοχλούσε τα μωρά της γειτονιάς.
Το μεθεπόμενο σπίτι εξύπνησε κι άλλες αναμνήσεις. Το σπίτι εκείνο το αγόρασαν ένα ζευγάρι στα late 50s τους, όταν επήαινα λύκειο. Την ώρα που επερνούσα για να πάω να πιάσω το λεωφορείο για το σχολείο, ο άντρας του ζευγαριού εξεκινούσε το διπλοκάμπινο του για να βράσει, εκαθάριζε τα τζάμια που την υγρασία, κλπ. Εσυμπαθούσα τον πάρα πολλά τζείνο τον κύριο. Δεν είχαμε συστηθεί ποτέ, αλλά κάθε πρωί εχαιρετιούμασταν τζαι ήταν πολλά όμορφος τρόπος να ξεκινήσει κανείς τη μέρα του. Τζαι η κυρία του ήταν συμπαθητική,
αλλά τζείνος για'μένα παραπάνω. Σε κάποια φάση έκαμα λίγες μέρες να τον δω. Μετά, μια μέρα που επερνούσα για να πάω στα φροντιστήρια μου, είδα πολλά αυτοκίνητα μαζεμένα έξω που το σπίτι εκείνο τζαι πολλούς μαυροφορεμένους. Εστεναχωρήθηκα πάρα πολλά, εδάκρυσα τζαι λλίο. Μετά που κάποιο καιρό εσυγκινήθηκα που είδα την κυρία να κάμνει μαθήματα οδήγησης τζαι πιο μετά να οδηγά σαν το καττί το στραβό το διπλοκάμπινο του άντρα της.
Ύστερα επέρασα που τα μαγαζιά της γειτονιάς. Το κουρείο εν ακόμα τζιαμέ, με τες ίδιες πινακίδες τζαι την ίδια τζαμαρία με τα κόκκινα και κίτρινα αυτοκόλλητα γράμματα, μόνο που έφυε τζείνο το παιχνίδι-αυτοκινητάκι που του βάλλεις νόμισμα τζαι σούζεται παίζοντας μουσική. Φαντάζουμαι εχάλασε τζαι εν εμπήκε στον κόπο να το σάσει. Ή μπορεί να εσταματήσαν να ενθουσιάζουνται τα μωρά με έτσι πράματα.
Ή τζαι τα δύο. Επίσης έβαλε στυλλούθκια στον γυρό της "αυλής" του. Μπορεί να ήθελε να αποτρέψει τες μοτόρες που το να παρκάρουν τζιαμέ.
Διότι δίπλα άνοιξε μπούκκικο.
Κάθε γειτονιά έχει τζαι το μπούκκικο της πλέον. Παλιά ήταν ένα πουτανοσουβλιτζίδικο. Παραδίπλα ήταν ένα μαγαζούι στο οποίο έκαμνα ιδιαίτερα μαθηματικά. Θυμούμαι που εβάλλαν οι ιδιοκτήτες του σουβλιτζίδικου ττάππο Καζαντζίδη και σία τζαι άτε συγκεντρώθου να κάμεις μαθηματικά λυκείου. Το πρώην φροντιστήριο κάτι άλλο έγινε τζαι έκλεισε. Είχε μέσα ένα σωρό σαβούρα τζαι σκόνη του άλλου κόσμου.
Εδιασταύρωσα το δρόμο. Εν ήβρα πεζοδρόμιο να περπατήσω, είχε πάνω ένα σωρό αυτοκίνητα. Που ήμουν πιο μιτσιά απλά εκατέβαινα στο δρόμο τζαι επερπατούσα. Τωρά επήα να σκουλλιστώ γιατί πού εν να περπατά ο κόσμος και δει τζείνοι που δυσκολεύονται, αλλά εθυμήθηκα ότι επήαινα σε κηδεία τζαι εκατάπια το.
Στο γωνιακό σπίτι είδα τον τυφλό κύριο να στέκεται στην πόρτα, φορώντας τα ίδια μαύρα του γυαλιά. Πάντα εθαύμαζα τζείνη την κυρία, νομίζω γυναικά του, που τον εκράτεν τζαι έπαιρνεν τον βόλτα στες γύρω γειτονιές. Η βόλτα τους ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του.
Είμαι σίγουρη ότι ακόμα παίρνει τον βόλτα.
Πόξω που το διπλανό σπίτι, κουμπημένο πας στο συμιντήρι, ήταν τζείνο το παιδί με νοητική υστέρηση, που τωρά εν είναι τζαι τόσο παιδί -στην ηλικία- γιατί εγκριζέψαν τα μαλλιά του. Ακόμα θωρεί σε με τζείνα τα εκφραστικά, πράσινα του μμάθκια,
ούλλο αγνότητα. Εθυμήθηκα μια φορά που επηαίναμε κάπου με τη μάνα μου με το αυτοκίνητο τζαι στρίβοντας στο δρόμο είδαμεν τον να έχει πόξω την πουλλού του τζαι να την χαϊδεύκει. Η μάνα μου έκαμε ένα γελούι τζαι δεν το εσχολίασε, εγώ ήμουν ακόμα λύκειο τζαι έκαμα ότι εν είδα τίποτε.
Η εκκλησία ήταν σχεδόν γεμάτη. Τη φίλη μου την είδα, δε με είδε. Είδα συμμαθητές και συμμαθήτριες μου που είχα να δω 6-7 χρόνια. Κάποιοι δεν άλλαξαν καθόλου. Μια άλλη της τότε παρέας είπε αργότερα στη φίλη ότι πήγα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, ένιωσα μια
κάθαρση.
